Επιστροφή στα εθνικά νομίσματα ή ομοσπονδία Ευρωπαϊκής Ενωσης
Γράφει ο Βασίλης Ευθυμιόπουλος

Οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, τυπώνουν συνεχώς χρήμα για να καλύψουν την ρευστότητά τους και όμως αυτό το χρήμα δεν είναι πληθωριστικό. Και δεν είναι πληθωριστικό διότι ανταποκρίνεται σε αληθινή παραγωγή, η οποία αληθινή παραγωγή ρυθμίζει την διαφορά που υπάρχει στο Ισοζύγιο Τρεχουσών Συναλλαγών των ΗΠΑ. Επίσης οι ΗΠΑ το χρήμα που τυπώνουν δεν το χρωστάνε σε κανέναν, παρά μόνο στον εαυτό τους. Και όσο η εκτύπωση φρέσκου χρήματος στις ΗΠΑ ανταποκρίνεται σε αληθινές παραγωγικές διαδικασίες, ποτέ αυτό το χρήμα δεν θα γίνει πληθωριστικό.

Από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στην Ευρωπαϊκή Ενωση δεν θέλησαν να κάνουν ομοσπονδιακή ένωση, ενώ με βίαιο τρόπο έκαναν γνωστή οικονομική νομισματική ένωση (ΟΝΕ), της οποίας τα αποτελέσματα αυτής της οικονομικής ένωσης τα βλέπουμε στην καθημερινότητά μας. Ισχυρές χώρες, ενταγμένες στην ΟΝΕ, όπως η Ιταλία, η Γαλλία, η Ισπανία είναι επίσης χρεωμένες και αντιμετωπίζουν καθημερινά προβλήματα ρευστότητας. Και όλα αυτά τα πρόβληματά τους οφείλονται κυρίως στην έλευση του ευρώ και εγκατάλειψη των εθνικών νόμισμά των τους, παρότι έχουν σημαντική και ουσιαστική εγχώρια παραγωγή και σημαντικές εξαγωγικές διαδικασίες.

Από την στιγμή που τα κράτη της ΟΝΕ έπαψαν να εκτυπώνουν εθνικό νόμισμα για την κάλυψη της ρευστότητά τους, κυρίως για εσωτερική χρήση, για παράδειγμα πληρωμή συντάξεων, μισθών, κ.α., άρχισαν να δανείζονται τα χρήματα που είχαν ανάγκη για την ρευστότητά τους, από την ΕΚΤ με τη μορφή δανείου. Δηλαδή κάθε ευρώ που παίρνουν, αυτό το ευρώ το χρωστάνε σε άλλους, ενώ το δικό τους εθνικό νόμισμα δεν το χρωστούσαν σε κανέναν.

Στην Ελλάδα ωστόσο το πρόβλημα είναι δισυπόστατο

Από την μία πλευρά το χρήμα που δανείζεται από την ΕΚΤ το χρωστάει και από την άλλη πλευρά δεν έχει παραγωγικές δραστηριότητες με αποτέλεσμα να πρέπει να δανείζεται διαρκώς για να καλύψει τις τρέχουσες εσωτερικές υποχρεώσεις της – ρευστότητα, αλλά και για να μπορεί να εισάγει προϊόντα τα οποία δεν παράγει ή κατά το παρελθόν αποφάσισε να σταματήσει την παραγωγή τους.

Στην απόφαση να σταματήσουν πολλά εγχώρια παραγόμενα προϊόντα σημαντικό ρόλο έπαιξαν και οι κοινοτικές επιδοτήσεις, όπως για παράδειγμα οι επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης να καταστραφεί μεγάλο μέλος του αλιευτικού στόλου στην Ελλάδα και σαν αντάλλαγμα τους έδωσε η Ε.Ε. επιδοτήσεις.

Δηλαδή η Ευρωπαϊκή Ενωση έδωσε χρήματα όχι για αληθινή εγχώρια παραγωγή, αλλά για καφετέριες, κομμωτήρια και ένα πλήθος άλλων επιδοτήσεων, σχεδόν πάντα σε τομείς όπου δεν θα αποτελούσαν απειλή  για τα οικονομικά συμφέροντα κυρίως των ισχυρών χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Ωστόσο η Ελλάδα μέσα από πολλούς και διάφορους τρόπους συνέχιζε να αποβιομηχανίζεται και να στερείται πραγματική αληθινή παραγωγή.

Εάν με έναν μαγικό τρόπο υπήρχε η δυνατότητα να μηδενιστεί το χρέος της Ελλάδας, είναι σίγουρο ότι θα είναι θέμα χρόνου πότε θα ξαναέρθει η Ελλάδα στο σημείο που βρίσκεται σήμερα. Εφόσον λόγω ευρώ, δεν θα μπορεί να τυπώνει εθνικό νόμισμα το οποίο θα ανταποκρίνεται σε αληθινή παραγωγή, παράλληλα με επιδότηση της παραγωγής, έτσι ώστε, να είναι ανταγωνιστικά τα ελληνικά προϊόντα, τότε η Ελλάδα θα συνεχίζει να δανείζεται ένα ακατάλληλο και εχθρικό ευρώ, για να μπορεί να καλύπτει καθημερινά την ρευστότητά της.

Το Ισοζύγιο Τρεχουσών Συναλλαγών θα συνεχίζει να διογκώνετε και η Ελλάδα θα μοιάζει με τον ανήμπορο ασθενή, που πάντα θα περιμένει βοήθεια από έξω και πάντα οι έξω θα απαιτούν από την Ελλάδα, να τους χρωστάει χάρη και παραχωρήσεις για την «βοήθεια» που της προσφέρουν.