monemvasianews.gr η Φωνή της Μονεμβασίας
Μεγάλη αναστάτωση επικρατούσε στην Ουρανοχώρα. Όλα τα αστεράκια προετοιμάζονταν για τη Μεγάλη Νύχτα. Μα τι ακριβώς θα συνέβαινε;
Η Αστεράτη κοιτούσε γεμάτη περιέργεια τους φίλους της να προετοιμάζονται φορώντας ο καθένας το πιο όμορφο πέπλο του. Πολύ σύντομα θα μάθαινε το γιατί. Ο Φεγγαρένιος, ο αρχηγός της, είχε καλέσει όλα τα αστέρια για να τους ανακοινώσει την αποστολή τους για αυτή την τόσο ξεχωριστή βραδιά.
Τα αστεράκια συγκεντρώθηκαν στον τόπο της συνάντησης. Όλοι έδειχναν αρκετά αγχωμένοι και ιδιαίτερα ο Φεγγαρένιος. Η Αστεράτη κοιτούσε έκθαμβη τους φίλους της. Ποτέ δεν είχε λάβει μέρος σε κάτι παρόμοιο λόγω της νεαρής της ηλικίας. Φέτος ήταν η πρώτη της φορά. Πίστευε πως εκείνο το βράδυ θα ήταν όπως όλα τα υπόλοιπα, όμως έκανε λάθος. Αυτή η νύχτα ήταν ξεχωριστή: ήταν η Νύχτα των Χριστουγέννων.
Ο Φεγγαρένιος ξερόβηξε και με μεγάλη σοβαρότητα είπε: «Αστέρια, απόψε είναι μια πολύ σημαντική νύχτα για την Ουρανοχώρα. Όλα τα πλάσματα θα μας κοιτάζουν όσο καμιά άλλη βραδιά. Πρέπει να λάμψετε με όλη σας τη δύναμη, να δώσετε το πιο όμορφο φως σας στο πλανήτη Γη, εκεί που κατοικούν οι άνθρωποι που τόσο μας αγαπούν. Όμως εκτός από αυτό, αγαπητά μου, έχετε ακόμα μια πολύ σημαντική αποστολή. Αυτό το βράδυ οι άνθρωποι καθώς θα σας κοιτούν θα κάνουν ευχές. Εσείς να είστε κοντά τους και να τις ακούσετε όλες πολύ προσεχτικά. Κάθε αστέρι στο τέλος της νύχτας θα πραγματοποιήσει μια ευχή, όποια αυτό θελήσει. Η επιλογή θα είναι δική σας!»
Η Αστέρατη ακούγοντας όλα αυτά αγχώθηκε πάρα πολύ. Ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία για εκείνη.
«Θα πραγματοποιήσω μια ευχή;» αναρωτήθηκε.
«Μα πώς; Δεν το έχω ξανακάνει… Ελπίζω να είμαι τυχερή και να ακούσω πολλές ευχές για να επιλέξω τη καλύτερη!»
Ο Φεγγαρένιος έδωσε εντολή και, με ένα νεύμα του, όλα τα αστεράκια της Ουρανοχώρας, μαζί και η Αστεράτη, ξεκίνησαν το ταξίδι τους προς τη Γη. Έπρεπε να πλησιάσουν όσο πιο κοντά γινόταν. Η Αστεράτη πλησιάζοντας τη γη είχε μείνει άφωνη με τη τόση ομορφιά που αντίκριζαν τα λαμπερά ματάκια της. Δεν είχε ξαναβρεθεί ποτέ ξανά τόσο κοντά της. Όλα ήταν τόσο όμορφα στολισμένα και οι άνθρωποι που κυκλοφορούσαν στους δρόμους της πόλης φαίνονταν τόσο ευτυχισμένοι! Εκστασιασμένη από όλα όσα έβλεπε είχε σχεδόν ξεχάσει ότι εκεί βρισκόταν γιατί είχε μια αποστολή. Ξάφνου άκουσε ένα ήχο, μια φωνή.
«Μα τι είναι αυτό που ακούω;» αναρωτήθηκε.
«Ας πλησιάσω λίγο ακόμα για να ακούσω καλύτερα», σκέφτηκε.
Όσο πλησίαζε, ο ήχος γινόταν ολοένα και πιο καθαρός. Μα, ναι, τώρα άκουγε ξεκάθαρα τη φωνή ενός μικρού παιδιού. Ήταν ένα κοριτσάκι καθισμένο στο παράθυρο του δωματίου του και κοίταζε τον ουρανό. Το βλέμμα του ήταν στραμμένο στην Αστεράτη, όμως φαινόταν λυπημένο. Καθώς την κοιτούσε, πραγματοποίησε μια ευχή.
«Μικρό μου αστεράκι, είμαι πολύ λυπημένη. Σε παρακαλώ πολύ βοήθησε το μπαμπά μου να γίνει καλά! Είναι άρρωστος στο νοσοκομείο. Εύχομαι να ήταν απόψε εδώ, μαζί μου, γερός και δυνατός, για να είμαστε όλοι χαρούμενοι.»
Η Αστεράτη συγκινήθηκε τόσο πολύ με την ευχή του μικρού κοριτσιού και σκέφτηκε: «Αυτή είναι η ευχή που θα πραγματοποιήσω».
Όμως η σκέψη της διακόπηκε από μια άλλη φωνούλα. Ήταν ένα νεαρό αγόρι καθισμένο στην άκρη του δρόμου. Φαινόταν πολύ καταπονημένο. Κουλουριασμένο σε μια κουβερτούλα κοιτούσε τον όμορφο ουρανό, κοιτούσε την Αστεράτη!
« Μα πόσο μόνος νοιώθω απόψε. Απόψε όλοι γιορτάζουν στα σπίτια τους δίπλα στο τζάκι μαζί με τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Πόσο θα ήθελα να είχα και εγώ μια… Εύχομαι τόσο να είχα μια οικογένεια».
Η Αστεράτη ένιωσε ένα σφίξιμο στη αθώα της καρδούλα ακούγοντας αυτή την ευχή. Τι θα έκανε τώρα; Μπορούσε να πραγματοποιήσει μόνο μια ευχή. Ποια έπρεπε να διαλέξει;
Η νύχτα προχωρούσε, όμως η Αστεράτη μπερδευόταν ολοένα και περισσότερο. Οι ευχές που άκουγε από τους ανθρώπους τη συγκινούσαν η μια περισσότερο από την άλλη. Δεν ήθελε να δυσαρεστήσει κανέναν. Άκουσε για αρρώστιες, φτώχεια, μοναξιά και ήθελε να βοηθήσει όλους όσους είχαν ανάγκη. Η νύχτα των Χριστουγέννων τελείωνε και ο Φεγγαρένιος περίμενε να ακούσει ποια ευχή θα πραγματοποιούσε το κάθε αστεράκι.
Η Αστεράτη απογοητευμένη, μπερδεμένη, είχε πάρει το δρόμο της επιστροφής για τη Ουρανοχώρα χωρίς να έχει λάβει ακόμα μια απόφαση. Καθώς απομακρυνόταν άκουσε μια φωνούλα.
« Α, όχι… Δεν θέλω να ακούσω άλλη ευχή! Αρκετά έχω μπερδευτεί», είπε αγανακτισμένη. Όμως συνέβαινε κάτι πολύ περίεργο. Ενώ η Αστεράτη απομακρυνόταν, η φωνή όλο και δυνάμωνε. Αυτό της προκάλεσε μεγάλη εντύπωση και κοντοστάθηκε για να ακούσει μόνο από περιέργεια. Τότε άκουσε ένα ζεστό γέλιο, μια χαρούμενη φωνή που τη δελέασε να πλησιάσει και πάλι τη γη. Καθώς έψαχνε με το βλέμμα της για να καταλάβει από πού ερχόταν η γλυκιά αυτή φωνούλα, αντίκρισε ένα μικρό αγοράκι καθισμένο στην αγκαλιά της μανούλας του σε μια κουνιστή πολυθρόνα δίπλα στο παράθυρο.
«Μα τι να θέλει αυτό το όμορφο αγοράκι; Φαίνεται τόσο ήρεμο και ευτυχισμένο», αναρωτήθηκε.
Η Αστεράτη τέντωσε καλά τα αυτάκια της για να ακούσει την τελευταία ευχή αυτής της τόσο ξεχωριστής νύχτας.
« Λαμπρό μου αστεράκι, τι όμορφο που είσαι! Απόψε είναι η πιο όμορφη νύχτα της ζωής μου. Η μανούλα μου είπε πως απόψε γεννήθηκε ο Χριστούλης σε μια ταπεινή φάτνη χωρίς τζάκι ή καλοριφέρ όπως έχουμε εμείς, του έδιναν ζεστασιά τα ζώα. Μου είπε πως φέρνει στο κόσμο μήνυμα για ΑΓΑΠΗ. Γι’ αυτό και εγώ απόψε δεν θα ζητήσω τίποτα για μένα. Θα ευχηθώ αγάπη σε όλο τον κόσμο! Ευχή μου είναι οι ευχές όλων των ανθρώπων, λαμπρό μου αστεράκι!»
Η Αστεράτη δεν μπόρεσε να κρύψει τη χαρά της!
«Γιούπιιιιιιιιι…» φώναξε με όλη τη δύναμη της.
«Αυτή είναι η καλύτερη ευχή που άκουσα απόψε! Ευχή μου οι ευχές όλων…»
Η Αστεράτη ανακουφισμένη όσο ποτέ ξανά, πήρε και πάλι το δρόμο της επιστροφής για την Ουρανοχώρα. Αυτό το μικρό αγοράκι της έδωσε ένα μάθημα αγάπης που θα το θυμόταν για όλη της τη ζωή. Ήταν σίγουρη πως είχε διαλέξει να πραγματοποιήσει τη πιο όμορφη ευχή!
«Ευχή μου οι ευχές όλου του κόσμου…»
Τη εικόνα έκανε η Αθηνά Πετούλη.
Βιογραφικό
Γεννήθηκε στην Κόρινθο, μεγάλωσε και σπούδασε στην Αθήνα, όπου παρακολούθησε μαθήματα σχεδίου (γραμμικό-ελεύθερο) και ζωγραφικής. Διαμένει μόνιμα στο νησί της Σάμου με τον σύζυγο και τα τρία παιδιά της. Σε εικαστικό εργαστήρι στο νησί συνέχισε τη σπουδή στο χρώμα, σε υλικά και μικτές τεχνικές . Ασχολείται με τη ζωγραφική (ελαιογραφίες, ακουαρέλες, ακρυλικά, έργα για παιδικά δωμάτια, τοιχογραφίες), τη φωτογραφία, την εικονογράφηση παιδικών βιβλίων και την εκμάθηση ζωγραφικής σε παιδιά. Έχει λάβει μέρος σε πολλές εκθέσεις ζωγραφικής και φωτογραφίας κι έχει εικονογραφήσει 5 παιδικά βιβλία (4 παραμύθια για παιδιά προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας και ένα βιβλίο με ποιήματα για παιδιά). Η εικαστική προσέγγιση ενός παραμυθιού, κειμένου ή ποιήματος τη γοητεύει. Η ζωγραφική είναι γι αυτήν ένα παιχνίδι με τα χρώματα και το φως κι έχει φυλάξει μέσα της ένα κομμάτι παιδικότητας που την οδηγεί δημιουργικά.
Το κείμενο έγραψε η Ζωή Παπαδάκη.
Βιογραφικό
Γεννήθηκε στη Πάτρα, αλλά ο τόπος καταγωγής της είναι τα Παπαδιάνικα Λακωνίας. Μεγάλωσε μαθαίνοντας να προσαρμόζεται συνεχώς σε νέα περιβάλλοντα λόγω του επαγγέλματος του πατέρα μου, που ήταν στρατιωτικός. Σπούδασε στο Παιδαγωγικό τμήμα Νηπιαγωγών στα Ιωάννινα. Έχει συμμετάσχει σε πολλά σεμινάρια Παιδαγωγικής και τελευταία ασχολήθηκε με επιμόρφωση για παιδιά με Μαθησιακές δυσκολίες και Δυσλεξία. Η συγγραφή είναι κάτι που από μικρή την γοήτευε. Έχει βραβευτεί για ποίημα της σε μαθητικό διαγωνισμό για τον σπουδαίο ποιητή μας Γιάννη Ρίτσο. Τα τελευταία πέντε χρόνια ζεί και εργάζεται στη όμορφη Μονεμβασιά, στο Εκκλησιαστικό Ίδρυμα Βρεφών και Νηπίων «Παναγία η Χρυσαφίτισσα». Η απεριόριστη αγάπη που τρέφει για τα παιδιά της δίνει τη δύναμη να εργάζεται σκληρά, για να γίνεται ολοένα και καλύτερη και να τους προσφέρει ό,τι πιο όμορφο έχει στη καρδιά της! Η συγγραφή παιδικών παραμυθιών αποκαλύπτει το παιδί που πάντα θα ζει μέσα της.
