Δε μετριέται τελικώς η οικολογική μας «ευαισθησία»

Γράφει: ο Κώστας  Πραχάλης

Μέτρησα  τετρακόσια…Τόσα πρόφτασα να μετρήσω μέσα από το SUZUKI σε μια απόσταση δέκα χιλιομέτρων επί της εθνικής οδού Σπάρτης – Μονεμβασίας. Οπωσδήποτε ήταν πολύ περισσότερα. Οδηγώντας όμως και μετρώντας,  χάνεις το λογαριασμό.

Και βέβαια, μόνο στη μια πλευρά του δρόμου, αυτή με το αυλάκι.

Εκεί που κατά κανόνα, όπως τα χτυπάει ο ήλιος με το απόβροχο ή την πρωινή δροσιά, γυαλίζουν και «αναδεικνύονται» ανάμεσα  στα  χόρτα και φτιάχνουν μια εικόνα από…σουρεαλιστική έως αηδιαστική.

Έκοψα ταχύτητα κάμποσες φορές, σταμάτησα κάποιες άλλες και με τη βοήθεια της συνοδηγού έκανα την απογραφή μου:

Πλαστικά μπουκάλια, κύπελλα του καφέ, κουτιά αναψυκτικών, καλαμάκια, πλαστικές σακούλες και χάρτινα σακουλάκια από σνακ, αλουμινόχαρτα και μπολ μιας χρήσης, χαρτοπετσέτες, χαρτομάντηλα, πακέτα από τσιγάρα, κουτιά ζαχαροπλαστείου, μπουκάλια γυάλινα, μαντήλια αντισηπτικά και μάσκες. Μάσκες παντός τύπου.

Στα τετρακόσια  σταμάτησα να μετρώ. Κουράστηκα, συγχύστηκα. Το τελευ-ταίο μετρήσιμο εύρημα στο χαντάκι ήταν ένα μπεϊμπιλίνο…πλήρες!

Δε μετριέται τελικώς η οικολογική μας «ευαισθησία».

Να μην παριστάνω τον οικολόγο, αλλά θέμα παιδείας είναι. Κακή συνήθεια, που λέμε. «Πετάμε…» οι μεγάλοι, βλέπουν οι  μικροί και πάει λέγοντας. Γιατί όσο κι αν το προσπαθήσουμε θεωρητικά, όσο κι αν δουλέψει -ας πούμε- ένα πρόγραμμα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης στα σχολεία, το παράδειγμα στην καθημερινότητα είναι που μετράει.

Να εμπεδώσουν «επί τόπου» τα παιδιά ότι το να πετάμε από το ανοιχτό τζάμι του αμαξιού καθετί  κενό ή άχρηστο που μας προκύπτει στη διαδρομή, δεν είναι «μαγκιά», αλλά πράξη κατακριτέα.

Σταματήσαμε όμως ποτέ το οικογενειακό αυτοκίνητο ή το πούλμαν της σχολικής εκδρομής στην άκρη του δρόμου να το πούμε αυτό στα παιδιά μας, δείχνοντάς τους συγχρόνως το…παρόδιο σκουπιδαριό και μιλώντας τους για τις κακές του συνέπειες;

Τα κάναμε να αναρωτηθούν, ποιος θα μαζέψει αυτό, που το δικό τους χέρι θα πετάξει κάποια στιγμή ασυλλόγιστα;

Τα βοηθήσαμε να αντιληφθούν πως η περιβαλλοντική καθαριότητα είναι πρωτίστως  στο χέρι του ρυπαντή και μετά στο χέρι του καθαριστή;

Επιμένω. Είναι θέμα παιδείας. Και επειδή δεν είμαι πολυταξιδεμένος και δεν ξέρω ποια ακριβώς είναι η εικόνα σε άλλες χώρες της Ευρώπης, διερωτώμαι μήπως η ποικιλόχρωμη ρύπανση των αυτοκινητόδρομων είναι κατ’ εξοχήν ελληνικό…έθιμο.

Άλλωστε – ας το πούμε κι αυτό με την ευκαιρία – στην…ευλαβική τήρηση του «εθίμου» τόσο από εμάς τους Έλληνες όσο κι από τους μετανάστες με την ίδια και χειρότερη οικολογική κουλτούρα, οφείλουμε και τις γνωστές «συλλογές», με τα παντός είδους «πεταμένα» του δρόμου εντός πόλης, του στενού της γειτονιάς, της πλατείας, του οικοπέδου, του ερειπωμένου σπιτιού, του πάρκου, του παιδότοπου, του αρχαιολογικού χώρου, της παραλίας, του φαραγγιού κ.λ.π.

Να προσθέσω εδώ  και τα χιλιοπατημένα ζώα -θύματα των τροχών- που μένουν επί εβδομάδες στο οδόστρωμα και γίνονται στο τέλος ένα τομάρι κολλημένο στην  άσφαλτο;

Να προσθέσω και τα «εξ αμελείας» πεσμένα από τα φορτηγά στερεά ή υγρά υλικά που αποβαίνουν ενίοτε μοιραία  για αυτοκίνητα και δίκυκλα;

Κατά τ’ άλλα, άντε να βρεις άκρη με τις…μπερδεμένες αρμοδιότητες των υπευθύνων φορέων για τον καθαρισμό του οδικού δικτύου, εθνικού και επαρ-χιακού.

Ο πολιτισμός όμως έχει  πολλές  όψεις.

Γιατί το χειρότερο κι από τα ίδια τα σκουπίδια είναι ότι αρκετούς από μας, πολίτες και πολιτικούς, δεν τους ενοχλούν καθόλου τα σκουπίδια…ελευθέρας βοσκής!  Ούτε ως ρύπανση ούτε ως θέαμα.

Και μένα  το…μέτρημα θα μου μείνει. Να είστε βέβαιοι.