Μια φορά ακόμα παιδί!

Παρατηρώντας τριγύρω τα παιδιά που τρέχουν, γελούν και δημιουργούν θόρυβο με τις φωνές τους, ένα έντονο συναίσθημα προκύπτει και φυσικά δεν είναι άλλο από τη ζήλια. Πόσοι δεν έχουν θελήσει έστω μια φορά να γίνουν και πάλι παιδιά! Θες από την κούραση των ευθυνών, των καθημερινών και πολύπλευρων υποχρεώσεων; θες από το αέναο κυνήγι των ανεκπλήρωτων προσδοκιών; θες από τον αγώνα του να πρέπει να είναι κανείς ώριμος, ενήλικος; Μπορεί ακόμα κι όλα αυτά παρέα..το αποτέλεσμα είναι η διαφυγή σε μια κατάσταση παιδική.

Τα μυστικά των παιδιών, υπάρχουν και είναι έτοιμα να αποκωδικοποιηθούν υπέρ των έξυπνων ενηλίκων που ζηλεύουν όπως ακριβώς θα ζήλευε και ένα παιδί, υπερβολικά! Ας δούμε μερικά..

Τα παιδιά είναι πάντα ευτυχισμένα. Δεν περιμένουν κάτι για να είναι ενθουσιασμένα αφού έχουν ήδη ότι χρειάζονται, χωρίς να αναλύουν το γιατί. Είναι χαρούμενα που μπορούν και παίζουν, τρέχουν και έχουν φίλους. Αν κάτι τους δοθεί θα χοροπηδήσουν πάνω κάτω και θα γελάσουν με τη ψυχή τους. Χαίρονται με τα απλά όπως ένα γλυκό μια επιβράβευση, μια κούνια και ένα χώρο για να αναπτύξουν το ταλέντο στην ευτυχία τους!

Νιώθουν όλα τα συναισθήματά τους χωρίς περιτύλιγμα. Λυπούνται γιατί λυπήθηκαν, χαίρονται γιατί είναι η χαρά τους, θύμωσαν γιατί ένιωσαν θυμό και είναι τόσο μα τόσο εντάξει αυτό!

Έχουν την ανάγκη να μάθουν και ρωτούν γιατί απλά δεν τα ξέρουν όλα γιατί πολύ απλά δε χρειάζεται. Κάνουν ερωτήσεις γιατί δε ξέρουν. Ρωτούν γιατί δεν μπορούν να είναι στο μυαλό των άλλων. Πόσο ενδιαφέρον κρύβει ένα γιατί; πόσο όμορφο είναι να ανακαλύπτεις θησαυρούς και πόσους από αυτούς κρύβει η ζωή;

Φαντάζονται. Δραπετεύουν από τις δυσκολίες τους με τρόπο δημιουργικό και αποτελεσματικό. Κατακτούν τα πάντα γιατί απλά μπορούν. Μπορούν να πετάξουν, μπορούν να γίνουν super ήρωες, μπορούν να σώσουν τον κόσμο από τους κακούς…

Παίζουν, απλώς παίζουν. Η ζωή είναι ένα παιχνίδι, δεν είναι κάτι σοβαρό αλλά ξέρουν ότι συνάμα είναι και το πολυτιμότερο και γι αυτό παίζουν ασταμάτητα. Δε θέλουν να κοιμηθούν γιατί δε χορταίνουν ζωή!

Λερώνονται όποτε θέλουν. Μπορούν και είναι βρώμικα. Σκουπίζονται με τα ρούχα τους και αυτό είναι πολύ βολικό!

Έχουν ζωή περιπετειώδη. Κοκκινισμένα μάγουλα, ματωμένα πόδια, σκισμένα ρούχα γιατί απλά ζουν τη μέρα τους χωρίς πλήξη.

Έχουν συνήθως άτομα που τα βράδια θα τα αγκαλιάσουν, θα τα αγαπούν και θα ναι εκεί γι αυτά και την επόμενη μέρα. Έχουν γονείς, συγγενείς και φίλους! Έχουν φροντίδα. Δε νιώθουν μοναξιά. Έχουν ένα φωτάκι στο δωμάτιο τους κάθε βράδυ αναμμένο. Έχουν ελπίδα!

Μήπως τελικά θα ήταν καλύτερα αντί να κουνάμε το χέρι μας στα παιδιά, προκειμένου να μάθουν το κάτι επιτακτικά, εμείς, να τα μιμηθούμε ώστε να μας ξανά θυμίσουν μέσα από την ταπεινότητά τους, πως η ζωή είναι πολύ όμορφη και ταυτοχρόνως, τόσο μα τόσο απλή!

Προσωπικά, όταν δεν  αντέχω τον απαιτητικό μου εαυτό, επιθυμώ διακαώς να δραπετεύσω για μια ακόμα φορά σε εκείνη την παιδική ξεγνοιασιά. Δεν αποφεύγω τον ενήλικα μου, απλώς του κλείνω το μάτι και αυτό είναι πολύ εντάξει!

Ασπασία Γεωργιλή, Κοινωνική Λειτουργός