Με ακούει κανείς;

Και αν ναι, με ποιο τρόπο; Με παθητικότητα, με ενεργητική συμμετοχή ή με αδιαφορία και βαρεμάρα;

Επικοινωνία! Μια υπέροχη λέξη που εμπεριέχει το άνοιγμα θα λέγαμε στην κοινωνία, τον κόσμο, τους ανθρώπους. Είναι το όχημα που θα μεταφέρει απόψεις, διαθέσεις, συναισθήματα και τα απλά καθημερινά της ζωής, σε κάποια άλλη οντότητα και εκείνη με τη σειρά θα εναποθέσει τα δικά της. Αέναο αλισβερίσι σκέψεων και διάχυτων προτάσεων και κάπως έτσι θα μπορούσαμε να ορίσουμε την επικοινωνία!

Μας δένει με τον άλλον, με το αόρατο δίχτυ της, μας ωθεί να εκφράσουμε κάτι από το είναι μας και προτρέπει να ξεχυθεί ο λόγος της ψυχής μας. Είναι εν τέλει κυρίαρχη, ανθρώπινη και ουσιαστική ανάγκη.

Άραγε φτάνει μόνο αυτό; Κάθε άλλο…για να φτάσουμε στο σημείο να παραδεχθούμε ότι επικοινωνήσαμε με κάποιον άνθρωπο θα ήταν αναγκαίο πρώτα να σταθούμε, να παρατηρήσουμε και γιατί όχι να κάνουμε και την αυτοκριτική μας. Ήμουν πραγματικά εκεί όταν μου μιλούσε; Ένιωσα τον θυμό του/της όταν έλεγε πόσο κουρασμένος/νη ήταν; Άκουσα τι είπε ή απλώς σκεφτόμουν τι θα απαντήσω ΕΓΩ. Και βέβαια η λίστα δεν φαίνεται να τελειώνει εδώ…

Το μεγαλύτερο ποσοστό των σύγχρονων ανθρώπων δείχνει να συνομιλούν και όχι να επικοινωνούν, παρά το γεγονός ότι η επικοινωνία πλέον επιτυγχάνεται ευκολότερα, με ποικίλους τρόπους, υπάρχει μεγαλύτερη ενημέρωση, ευαισθητοποίηση στα θέματα της επικοινωνίας, σε σχέση πάντα με το παρελθόν και βέβαια, οι δυτικοί ως επί το πλείστον δείχνουν σημάδια απενοχοποίησης του λόγου και της έκφρασης.

Τα παραπάνω  βοηθούν πολύ σε μια ουσιαστική και αποτελεσματική επικοινωνία αλλά σίγουρα δεν φτάνουν. Και η καθημερινότητα έρχεται να μας το επιβεβαιώσει αυτό όταν αναρωτιόμαστε, «αφού του/της εξηγώ γιατί δεν με καταλαβαίνει;»

Άρα, προκειμένου να υπάρξει μια αποτελεσματικότερη και καθόλα ισορροπημένη επικοινωνία, χρειάζεται πρώτα πρώτα  να μπουν κάποιες γερές βάσεις ώστε να υπάρξει ποιότητα στη συναναστροφή των ανθρώπων.

Ο σεβασμός, εν συνόλω για παράδειγμα της διαφορετικότητας του άλλου και η αποδοχή της προσωπικότητάς του, είναι από τα βασικότερα συστατικά της.

Η ειλικρίνεια και η μεταφορά της αλήθειας μας στους άλλους, έρχεται να συμπληρώσει τα βασικά χαρακτηριστικά. Η έλλειψη φόβου να εκφραστούμε ελεύθερα και ανοιχτά, δίχως κόμπλεξ και εγωισμούς, μας επιτρέπει να επικοινωνήσουμε. Παύω να είμαι εγωκεντρικός και με ενδιαφέρει πολύ ο άλλος.

Η καλή επικοινωνία απαιτεί ευγένεια και τρόπο μαλακό. Απαιτεί ανιδιοτέλεια και ευθύτητα.

Ακούμε προσεκτικά, ενεργητικά. Νοιαζόμαστε για τον άλλον, κοιτάμε ευθεία στα μάτια, ε και δεν πειράζει να μην απαντήσουμε και αμέσως. Είναι προτιμότερο άλλωστε να πούμε «δώσε μου λίγο χρόνο να σκεφτώ»,  παρά να πούμε «δε σε άκουσα, τι είπες;»

Ασπασία Γεωργιλή, Κοινωνική Λειτουργός