Γονική Αποξένωση

Άραγε, πως θα μας φαινόταν να παραδεχθούμε τελικά ότι η γονική αποξένωση αποτελεί μια μορφή ενδοοικογενειακής συναισθηματικής κακοποίησης; Και επίσης, κατά πόσο είμαστε έτοιμοι ως υγιείς πνευματικά ενήλικες, να επιτελέσουμε το γονικό μας ρόλο υπεύθυνα, υπέρ της παιδικής ψυχικής μέριμνας;

Η γονική αποξένωση λοιπόν είναι ένα  φαινόμενο θα λέγαμε της σύγχρονης εποχής, όπου το ζευγάρι επιλέγει να χωρίσει, κακήν κακώς στις πλείστες των περιπτώσεων, ενώ μένει πάντα στη μέση ένα παιδί που συνεχώς κατακεραυνώνεται με συκοφαντίες και μένος προς τον άλλον γονέα, συνήθως δηλαδή σε αυτόν που απομακρύνεται από την οικεία. Οι γονείς έτσι, γίνονται αυτόματα δυο ξεχωριστά πεδία «βολής» που όμως οι «σφαίρες» μοιραία βρίσκουν και το απροστάτευτο παιδί, με αρένα το δικαστήριο!

Οι γονείς που φτάνουν στο σημείο της ατέρμονης αυτής συναισθηματικής πλύσης εγκεφάλου, κατά του άλλου γονέα, είναι γονείς που συνήθως αναπτύσσουν ισχυρά το αίσθημα του ανήκειν και της κτητικότητας απέναντι στο παιδί τους και βέβαια, παρουσιάζουν δικές τους προσωπικές ελλείψεις και μειονεξίες. Χειριστικά επίσης, με μέσο πάντα το ανυποψίαστο παιδί, διεκδικούν πράγματα, πότε ηθικά – πότε υλικά, προκειμένου τάχα να καλύψουν ανάγκες του παιδιού, ενώ επί της ουσίας πρόκειται για συναισθηματικά κενά του ίδιου του γονέα.

Η φράση «θα δεις τι θα πάθεις» που είτε ομολογείται δυνατά, είτε υπάρχει σαν σιωπηρή βδελυρή σκέψη από τον ένα γονέα προς στον άλλον, εμπεριέχει εκδικητικότητα και φαυλότητα για τον/την πρώην σύντροφο, όμως πάλι εν μέσω του παιδιού. Ο γονέας που έχει την επιμέλεια, νιώθει να έχει κάποια εξουσία έναντι του άλλου και υπονομεύει τις καταστάσεις παντοιοτρόπως, εξυπηρετώντας δικές του ανάγκες, με αποτέλεσμα να περιορίζεται ολοένα ο γονικός ρόλος του άλλου..του «κακού» γονιού.

Αυτή η φιλέκδικη συμπεριφορά και η μεθοδευμένη δυσφήμηση του γονέα, έχει ως αντίκτυπο τη συναισθηματική ανισορροπία του παιδιού.  Ένα τέτοιο παιδί, εμποτισμένο με μίσος προς το έναν από τους δυο γονείς, δεν μπορεί παρά να είναι συναισθηματικά ανάπηρο για όλη του τη ζωή. Γιατί το κάθε παιδί χρειάζεται την αγάπη και τη φροντίδα και από τους δυο γονείς ισότιμα, πολιτισμένα, με έναν και μόνο κοινό σκοπό, αυτό της ψυχικής φροντίδας του. Γιατί γονική ευθύνη δε σημαίνει ποδηγέτηση  του  παιδιού  προς μια ή άλλη κατεύθυνση, αλλά η εξασφάλιση για εκείνο, τόσης και άλλης τόσης αγάπης, πανταχόθεν!

Ασπασία Γεωργιλή, Κοινωνική Λειτουργός