Πέντε καλλιτεχνικές «ματιές» στο φθινόπωρο

«Το φθινόπωρο είναι μια δεύτερη άνοιξη όταν κάθε φύλλο είναι ένα λουλούδι», είχε πει ο Αλμπέρ Καμύ, θέλοντας να εκφράσει την μαγική πανδαισία χρωμάτων του φθινοπώρου. Όπως είναι λογικό, η εποχή αυτή έχει εμπνεύσει καλλιτέχνες διαχρονικά σε όλο τον κόσμο.

Βίνσεντ Βαν Γκογκ – Φθινοπωρινό τοπίο (1885)

Το έργο ολοκληρώθηκε στο Νούενεν της Ολλανδίας τον Οκτώβριο του 1885, ένα χρόνο πριν αναγκαστεί να φύγει για την Αμβέρσα, όταν κάτοικοι της πόλης τον θεώρησαν υπεύθυνο για την εγκυμοσύνη της κόρης ενός αγρότη. Με την τοπική κοινωνία να τον αποφεύγει, έπειτα από προτροπή τοπικών κληρικών, ο Βαν Γκογκδεν είχε μοντέλα για να ζωγραφίσει, οπότε στράφηκε στα τοπία της φύσης. Σε αυτό το έργο αρχίζει και χρησιμοποιεί περισσότερο χρώμα, κάτι που έγινε πιο έντονο αργότερα στην καριέρα του, όταν και ταξίδεψε στο Παρίσι.

Εμίλ Νόλντε – Φθινοπωρινός ουρανό στη θάλασσα (1940)

Ο Γερμανός Εμίλ Νόλντε ήταν ένας από τους πρώτους εξπρεσιονιστές, μέλος της σχολής Die Brücke, και θεωρείται ως ένας από τους μεγαλύτερους ζωγράφους ελαιογραφιών και υδατογραφιών του 20ου αιώνα. Είναι γνωστός κυρίως για την εκφραστική επιλογή των χρωμάτων και τις έντονες πινελιές του. Στα έργα του συχνά χρησιμοποιεί χρυσοκίτρινα και σκούρα κόκκινα χρώματα, για να προσδώσει μια φωτεινή ποιότητα με μελαγχολικούς τόνους. Στο συγκεκριμένο έργο που ζωγράφισε το 1940, οι πορτοκαλί τόνοι του ουρανού «σπάνε» τα σκούρα σύννεφα πάνω από την κυματισμένη θάλασσα.

Πολ Ρανσόν – Μηλιά και κόκκινα φρούτα (1902)

Ο Γάλλος καλλιτέχνης Ρανσόν, γιος ενός επιτυχημένου πολιτικού στη Λιμόζ, εντάχθηκε στην μετα-ιμπρεσιονιστική ομάδα τέχνης των Nabis, κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο διάσημο Académie Julian του Παρισιού. Έχοντας ξεκινήσει τις καλλιτεχνικές του σπουδές στη διακοσμητική, καλλιέργησε ένα γραμμικό και ελικοειδές στυλ, το οποίο ταιριάζει σε μεγάλη ποικιλία μέσων, όπως βιτρό, λιθογραφία, κεραμική και μωσαϊκά. Στα έργα του συχνά εξωτικά, συμβολικά και οιονεί θρησκευτικά μοτίβα περιπλέκονται με την φύση.

Βασίλι Καντίνσκι – Μελέτη για το φθινόπωρο νο. 1 (1910)

Το 1910 βρίσκει τον Ρώσο ζωγράφο Βασίλι Καντίνσκι στη μικρή πόλη Μούρναου της Γερμανίας, στους πρόποδες των Άλπεων, μετά από μια περιήγηση στην Ρωσία και την Δυτική Ευρώπη, για να ακολουθήσει τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες. Εκεί, τα έργα του άρχισαν να αποκτούν ένα ολοένα και πιο αφηρημένο ύφος, με κύριο χαρακτηριστικό τις έντονες αντιθέσεις χρωμάτων. Σε αυτή την περίοδο της καριέρας του αρχίζει και δίνει μεγάλη προσοχή στα χρώματα, τα οποία παρουσιάζονται ανεξάρτητα από τη μορφή.

Σεσσού Τόγιο – Φθινοπωρινό τοπίο

Ο Σεσσού Τόγιο είναι ένας από τους πιο γνωστούς Ιάπωνες ζωγράφους του 15ου αιώνα, ο οποίος είχε καταλυτικό ρόλο στη εξέλιξη του «σούμι-ε». Πρόκειται για ένα στυλ ζωγραφικής με μελάνι, το οποίο βασίζεται στη ασιατική καλλιγραφία. Για πάρα πολλούς αιώνες, το στυλ αυτό ήταν χαρακτηριστικό των λόγιων και ακαδημαϊκών. Ο Σεσσού σπούδασε για να γίνει ιερέας ζεν, αλλά το ταλέντο και το πάθος του για την ζωγραφική τον κέρδισε από νωρίς. Στα ταξίδια που έκανε σε Ιαπωνία και Κίνα έμαθε διάφορες τεχνικές τις οποίες αφομοίωσε στο δικό του ύφος. Στα λιγοστά έργα του που σώζονται, όπως το φθινοπωρινό τοπίο, κυριαρχεί η αντίθεση του σκοτεινού και του φωτεινού, με έντονες γραμμές και βαριές σκιές.

 

Πηγή: clickatlife.gr