Νέα ψηφιακή βιβλιοθήκη με σπάνιο υλικό από τη Φίνος Φιλμ

Στοιχεία για 187 ταινίες, 3000 φωτογραφίες, και πάνω από 200 βιογραφίες

Μια ψηφιακή βιβλιοθήκη ιστορικής σημασίας για τον ελληνικό κινηματογράφο είναι πλέον διαθέσιμη στο διαδίκτυο από τη Φίνος Φιλμ. Η νέα ιστοσελίδα της θρυλικής εταιρείας περιλαμβάνει λεπτομερή στοιχεία για τις 187 ταινίες της, 3000 σπάνιες φωτογραφίες, καθώς και πάνω από 200 βιογραφίες σπουδαίων συντελεστών, που συνέβαλαν καθοριστικά στον πολιτισμό μας.

Το δύσκολο εγχείρημα της έρευνας, συλλογής και επεξεργασίας του σπάνιου αυτού υλικού ξεκίνησε πριν από 2 χρόνια, με στόχο να προσφέρει στο κοινό έναν ψηφιακό τόπο που θα τιμά τόσο τον εμπνευστή και δημιουργό της Φίνος Φιλμ, Φιλοποίμενα Φίνο, όσο και όλους τους καλλιτέχνες που αποτέλεσαν την «ψυχή» των ταινιών της εταιρείας.

Ο σχεδιασμός του νέου ιστότοπου (www.finosfilm.gr )βοηθά στην εύκολη πλοήγηση των χρηστών, με προχωρημένα εργαλεία αναζήτησης, ενώ παράλληλα επιτρέπει την ανάρτηση υλικού στο Facebook. Οι πιο θερμοί υποστηρικτές της Φίνος Φιλμ μπορούν να γίνουν μέλη της κοινότητας, για να βαθμολογούν τις ταινίες και να μαθαίνουν πρώτοι τα νέα της εταιρείας.

Το περιεχόμενο της ιστοσελίδας θα εμπλουτίζεται τακτικά με νέες βιογραφίες, αφιερώματα και κριτικές ταινιών, ενώ σύντομα θα προστεθεί και βίντεο υλικό. Η εταιρεία παραγωγής ελληνικών ταινιών, Φίνος Φιλμ, ιδρύθηκε το 1942 από τον Φιλοποίμενα Φίνο και λειτούργησε αδιάκοπα μέχρι το 1977. Έπειτα,  η εταιρεία ασχολήθηκε κυρίως με την ενοικίαση των ταινιών της και την εκμετάλλευση των πλατό της.

Τελευταία παραγωγή του Φίνου ήταν η ταινία «Ο κυρ-Γιώργης εκπαιδεύεται» (1977), με πρωταγωνιστή τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο,  σε σκηνοθεσία του Γιάννη Δαλιανίδη. Αυτή αποτέλεσε το κύκνειο άσμα της Φίνος Φιλμ. Ο «πατέρας» του ελληνικού κινηματογράφου πέθανε στις 26 Ιανουαρίου του 1977, αρνούμενος να υπηρετήσει ούτε στιγμή την τηλεόραση, η οποία του προκαλούσε αποστροφή.

Οι ταινίες της Φίνος Φιλμ αποτελούν μέχρι σήμερα αξεπέραστα πρότυπα υγιούς και ευπρεπούς ψυχαγωγίας. Η απόδειξη δεν είναι μόνο η συνεχής προβολή τους, αλλά κυρίως η αγάπη του κόσμου προς αυτές επί δεκαετίες. Μιας αγάπης αυθεντικής και διαχρονικής από ένα κοινό που διψάει να γυρίζει πίσω, στην Ελλάδα που αγάπησε.

Πηγή: naftemporiki.gr