Έκθεση ζωγραφικής του Δημήτρη Χορδάκη στην Παλιά Μουσική Καβάλας

Ο Δήμος Καβάλας έχει τη χαρά να φιλοξενεί έναν ταλαντούχο ζωγράφο, φίλο της Καβάλας και εκπρόσωπο της λεγόμενης μεταφυσικής ζωγραφικής, τον Δημήτρη  Χορδάκη που έχει θητεύσει δίπλα σε καταξιωμένους δασκάλους.

Ο Δημήτρης Χορδάκης θα παρουσιάσει μια σειρά από έργα του στην Παλιά Μουσική στη περιοχή Παναγία Καβάλας, από σήμερα Τετάρτη 3 Ιουνίου 2015 έως και το Σάββατο 13 Ιουνίου 2015.

Τα εγκαίνια της έκθεσης ζωγραφικής έχουν προγραμματιστεί για αύριο στις 20.30 το βράδυ από τη δήμαρχο Δήμητρα Τσανάκα και τον αντιδήμαρχο Πολιτισμού Μιχάλη Λυχούνα.

ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ 

Ο Δημήτρης Χορδάκης γεννήθηκε στη Λάρισα. Αποφοίτησε από το Κλασσικό Λύκειο Βόλου και παρακολούθησε “Διακόσμηση” και “Γραφικές Τέχνες” στο Α.Τ.Ι (Δοξιάδη), με καθηγητή τον Δημήτρη Μυταρά και κατόπιν σπούδασε ζωγραφική στην Accademia di Belle Arti (1977-1980) της Φλωρεντίας με δάσκαλο τον Silvio Loffredo.

Στη συνέχεια σπούδασε στη Σχολή Συντήρησης (Opificio delle pietre DURE) με καθηγητή τον Umperto Baldini (1980 – 1984) και έπειτα  χαρατική και λιθογραφία στην σχολή “Il Bisonte” με καθηγήτρια την M. Luigia Guaita.

Το 1991 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι όπου διέμεινε και εργάστηκε για οκτώ χρόνια.

Έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές στην Ελλάδα, Ιταλία, Γαλλία, Ελβετία, Ισπανία και ΗΠΑ.

Ζει και εργάζεται στην Αθήνα και στη Φλωρεντία. 

Η ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΟΠΤΙΚΗ

«Το έργο του Δημήτρη Χορδάκη εντάσσεται στη μεταφυσική ζωγραφική. Διατηρεί τα ουσιώδη στοιχεία της. Η βασική αρχή του είναι αντίστοιχη με αυτή της μεταφυσικής ζωγραφικής, δηλαδή η εμμονή στο συναίσθημα (stimmung) της ατμόσφαιρας και του αινίγματος. Διαβάζει κι αυτός, με τον ίδιο τρόπο όπως ο ντε Κίρικο, τον Σοπενχάουερ όταν ο τελευταίος σημείωνε, στο έργο του Πάρεργα και παραλειπόμενα, ότι «για να εμπνευστεί κανείς πρωτότυπες, εξαιρετικές ίσως ακόμα και αθάνατες ιδέες, θα πρέπει να απομονώσει για λίγο τον εαυτό του από τον κόσμο, αλλά τόσο απόλυτα, ώστε και τα πιο κοινά περιστατικά να του φανούν νέα και ασυνήθιστα, αποκαλύπτοντας με τον τρόπο αυτόν την πραγματική τους ουσία».

Αυτή είναι η κατάφαση της μεταφυσικής οικής από τον Θουρμπαράν, τον Μοράντι ή τον Καραβούζη, σύμφωνα με την οποία κάθε ταπεινό αντικείμενο μπορεί να αποτελέσει προϊόν μιας αισθητικής απόλαυσης. Σε αυτή τη ζωγραφική το αίνιγμα, η απορία και ο γρίφος αποκτούν έναν προγραμματικό χαρακτήρα. Η χειρονομία του Χορδάκη μας λέει το εξής: Τα έργα τέχνης που αποκαλύπτουν κάθε στοιχείο τους στον παρατηρητή δεν είναι έργα τέχνης. Μάλιστα, ο αινιγματικός τους χαρακτήρας δεν οφείλεται τόσο στην ανορθολογικότητά τους, αλλά κυρίως στην ορθολογικότητα τους. Όσο πιο ορθολογικά κατασκευάζονται, τόσο πιο ανάγλυφη είναι η αινιγματικότητά τους. Κάνει μία επιμελημένη ζωγραφική, τα αντικείμενα της σύνθεσης, στις νεκρές φύσεις του, ζωγραφίζονται τόσο επιμελημένα ωσάν να είναι τα πραγματικά αντικείμενα. Διατηρεί την πιστότητα στο θέμα τόσο πολύ ώστε σε μία νεκρή φύση με φρούτα και λαχανικά να ζωγραφιστούν και τα πιο μικρά νεύρα του φρούτου.

Ωστόσο, στη ζωγραφική του υπάρχουν ιδιαίτερες διαφορές από τη μεταφυσική παράδοση. Ο ντε Κίρικο ή ο Μοράντι χρησιμοποιούν σπάνια τα στοιχεία της ιλουζιονιστικής ζωγραφικής. Αντίθετα, ο Χορδάκης χρησιμοποιεί ένα σύνολο στοιχείων που μας τη θυμίζουν. Πολλά έργα του ζωγραφίζονται με τη λογική του πίνακα μέσα στον πίνακα. Μέσα στο έργο παρουσιάζεται ένας πίνακας, στοιχεία του οποίου συνδέονται με άλλα που βρίσκονται πέρα από αυτόν και δημιουργούν μία συνέχεια. Η ιλουζιονιστική οπτική χρειάζεται καλούς τεχνίτες που να μπορούν να μεταμορφω­θούν σε άψογους μιμητές. Συχνά, επίσης, υπεισέρχονται στοιχεία μίας ζωγραφικής του trompe d’oeil, μολονότι η ζωγραφική του δεν επιθυμεί να αποτελέσει μία ετεροχρονισμένη προσπάθεια να μιμηθεί τους μεγάλους δασκάλους του 17ου αιώνα. Η ομοιότητα χρησιμεύει στην αναπαράσταση. Από μόνη της, όμως, δεν λέει πολλά πράγματα· θυμίζει τις ασκήσεις τεχνικής ενός Maître. Αλλά τα ζητούμενα πλέον στη ζωγραφική είναι διαφορετικά. Ο Χορδάκης επιμένει στην απόλυτη μίμηση γιατί χρειάζεται ώστε να τονιστούν, στη συνέχεια, τα μεταφυσικά στοιχεία της σύνθεσης. Γι’ αυτόν, μία ζωγραφική του trompe d’ oeil οδηγεί στη μεταφυσική οπτική. Το έργο θα είναι μεταφυσικό αν είναι απόλυτα λογικό. Εκεί βρίσκεται η αρχή των παραδόξων.

Η ζωγραφική του Χορδάκη είναι ενιαία. Δεν μπορεί με σαφήνεια να διαχωριστεί σε τοπίο, πορτρέτο ή νεκρή φύση.

Η έννοια της ατμόσφαιρας είναι παρούσα σε κάθε επιμέρους διαχωρισμό. Η αναζήτηση της μεταφυσικής οπτικής εμφανίζεται παντού.

Σε ένα τοπίο ή σε μία νεκρή φύση κατασκευάζει ένα θέμα μέσα σε ένα άλλο θέμα. Για παράδειγμα, μία νεκρή φύση μπορεί να έχει φόντο ένα τοπίο. Αλλά το ίδιο θα κάνει και στο πορτρέτο, στο οποίο

το τοπίο γίνεται το φόντο της μορφής. Τα ζωγραφικά είδη διαρκώς συνδέονται, το ένα παραπέμπει στο άλλο. Μία ενιαία κίνηση που είναι η ματιά του ζωγράφου, τα ενώνει όλα.

Στα πορτρέτα του συναντάμε ένα άλλο χαρακτηριστικό που παραπέμπει στην παράδοση της ζωγραφικής: την επιμελημένη επεξεργασία τους. Η προσεγμένη πινελιά, ο ορθολογισμός και η τάξη

στη διάρθρωση του θέματος και στην απεικόνισή του. Τίποτα το τυχαίο. η ζωγραφική είναι μία κατάσταση προσοχής. Στα πορτρέτα του Χορδάκη αποκαλύπτεται η χάρη και η κομψότητα».

Παναγιώτης Παπαδόπουλος