Τα νερά στο δρόμο…

Γράφει: ο  Κώστας  Πραχάλης

Στην αγαπημένη μας την πόλη, που όλοι τη νοιαζόμαστε και κοπτόμαστε και ψηφιζόμαστε και τα λοιπά, οι δρόμοι δεν είναι για να τρέχουν οι άνθρωποι, αλλά για να τρέχουν τα νερά!

Δε λέω τα βρόχινα. Για τα…άλλα λέω τα σπιτικά, τα «εμπλουτισμένα» και θα συγχυστώ πάλι και είναι και η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος!

Η οποία κι αυτή παρεμπιπτόντως…μια παγκόσμια υποκρισία, αφού άπαξ του έτους…μια από τα ίδια : εκδηλώσεις, δραστηριότητες, δηλώσεις, ευχολόγια, μηνύματα, συνθηματολογία και τα γνωστά έτσι…για το «συμμετέχομεν». Συμβολικώς  δηλαδή  προς υπόμνηση και ευαισθητοποίηση.  Το μόνο θετικό, η «κινδυνολογία» των επιστημόνων και οι φωνές των ακτιβιστών.

Μα το περιβάλλον δε θέλει γιορτές. Μέτρα θέλει. Συγκεκριμένα και αποτε-λεσματικά σε ολόκληρο τον πλανήτη. Γιατί μη γελιόμαστε. Ανάπτυξη (οικονομία) και Οικολογία  δε θα συμβαδίσουν εύκολα. Δι’ ευνοήτους λόγους, πολυσυζητημένους.

Επειδή δε οι ευνόητοι…δεν πρόκειται να εκλείψουν σε παγκόσμιο επίπεδο, εμείς ας κοιτάζουμε τουλάχιστο τις κοντινές, τις δικές μας οικολογικές συμπε-ριφορές, τις στοιχειώδεις και ιδού η μικρή ιστορία:

Βραδάκι του περσινού καλοκαιριού, αιφνίδιος ορυμαγδός από τρία μηχανά-κια στο στενό της γειτονιάς, εποχούμενες νεανικές φωνασκίες με τα φιλόφρονα «μα…άκα» τους, εγώ στη μπαλκονόπορτα  έτοιμος να διαολοστείλω τη μηχα-νόβια ηχορύπανση και πάνω κει, παρατεταμένος ήχος λαμαρίνας που σέρνεται στην άσφαλτο, ουρλιαχτό…θηλυκού γένους και κλάματα πονεμένα «το γόνατό μου…», ένα παπί ντεραπαρισμένο στη μέση του δρόμου και δυο δεκαεξάρικα  αιμόφυρτα και καταλερωμένα έτσι όπως κυλίστηκαν στα βρομόνερα της ασφάλτου, αλλ’ ευτυχώς όρθια!

Την…πάτησαν κυριολεκτικά τα παιδιά. Πάτησαν την παγίδα της…ασυ-νείδητης και παραλίγο φονικής   σαπουνάδας!

Εξ’ αμελείας, σαφώς. Τι να το κάνω όμως εγώ, αν σκοτωνόταν ή σακα-τευόταν το παλικάρι ή η κοπελιά;

Και επί τέλους πρέπει να συμβεί κι αυτό, για να σταματήσουμε να πλημμυρίζουμε με νερά τους δρόμους;

Λέμε «κι αυτό», γιατί συμβαίνουν κι…άλλα. Για αρκετούς και κάθε μέρα.

Διότι, άλλο να διαβαίνεις ένα δρόμο μια φορά στις τόσες κι άλλο να’ ναι ο καθημερινός σου δρόμος ή  να περνάει μπροστά από την πόρτα σου.

Κι  αν είναι κεντρικός κι αν είναι φαρδύς, όλο και κάποιο κομμάτι του θα βρεις στεγνό να πατήσεις. Αν είναι όμως στενός και κατηφορικός χωρίς ρείθρα και πεζοδρόμια, όπως ο δικός μας, κι αν δέχεται και τα νερά άλλων δρόμων από ψηλότερα  κι αν το οδόστρωμα δεν έχει την ανάλογη κλίση, ώστε να…οδηγεί τουλάχιστο τη ροή των νερών στη μια του άκρη αλλά απλώνονται κυλώντας σ’ όλο του το πλάτος, θέλεις γαλότσες χειμώνα – καλοκαίρι!

Σαφέστατα υπερβάλλω. Είναι όμως κακόγουστα…αστείο και συγχρόνως εξοργιστικό, να βλέπεις τη γυναίκα τη φορτωμένη με τις σακούλες του σούπερ μάρκετ να πηγαίνει βήμα-βήμα για να μη γλιστρήσει  ή την άλλη με το καλοκαιρινό της το πέδιλο να ακροβατεί για να διατρέξει «αβρόχοις ποσί»  τα ογδόντα μέτρα της θολωμένης νεροσυρμής μας, που συμβαίνει να είναι…και δημοτική οδός!

Άσε τη μητέρα με το μωρό στο καρότσι και το νήπιο από το χέρι να πλατσουρίζει, άσε τον ηλικιωμένο με τη μαγκούρα  που…σέρνει τα πόδια του, άσε τον… τυχερό που τον πιτσιλάει το διερχόμενο όχημα, άσε και μας που πρέπει να σαλτάρουμε για να πατήσουμε στο κατώφλι του σπιτιού μας.

Το είπαμε και στην αρχή. Δε μιλάμε εδώ για τα νερά της βροχής ή της διαρροής και της βλάβης. Δε μιλάμε για…πότε – πότε. Μιλάμε για τα απόνερα των σπιτιών καθημερινά κι ολοχρονίς. Από το πλύσιμο της βεράντας, της σκάλας, της πλακόστρωτης αυλής, των κλουβιών και των σκυλόσπιτων κυρίως κι από άλλα διάφορα μιας ανόητα υπέρμετρης νοικοκυροσύνης, που μετατρέ-πουν το δρόμο σε κανάλι υποδοχής «παραοικιακών» λυμάτων.

Σαπουνόνερα ή μη, νερά βρόμικα κατά κανόνα, χρωματιστά ενίοτε και… ευώδη συνήθως από τα «προϊόντα» του σκύλου, νερά που λιμνάζουν μάλιστα κατά μήκος του δρόμου, φτιάχνουν μια μόνιμη αισθητική και οικολογική ρύπανση, ένα «γύφτικο» πολιτισμό…ευρωπαϊκών προδιαγραφών, αλλά και μια…λεβέντικη ελληνική γλίτσα , που…αλίμονο στο ποδήλατο  ή το δίτροχο, έτσι και φρενάρει!

Με ποιον να τα βάλεις τώρα ; Με τις συμπεριφορές των δημοτών, με τις ευθύνες των αυτοδιοικητικών παραγόντων -να μη δυσαρεστήσουμε και τους ψηφοφόρους- με το ρόλο των ελεγκτικών οργάνων ή με τους νόμους και τις διατάξεις;

Δε βαριέσαι. Και με κάποιους «σεσημασμένους» παροδίους ρυπαντές γίναμε κακοί κατά το παρελθόν και τα όργανα της τάξης απασχολήσαμε και στους Δημοτικούς απευθυνθήκαμε κατ’ επανάληψη και πρόταση κάναμε για τουλάχιστο…μόνο το Σάββατο νερά.

Συνεδριάσαμε μάλιστα κάποτε -θυμάμαι- οι…διαμαρτυρόμενοι, συντάξαμε  και υπόμνημα, βάλαμε και τις υπογραφές μας, βάλαμε και…«εν αναμονή απαντήσεως  διατελούμε μετά πάσης τιμής».

Ακόμη…εν αναμονή διατελούμε. Όσοι ζούμε. Γιατί μερικοί από τους «υπο-γεγραμμένους…» έχουν ήδη μεταδημοτεύσει πλήρεις ημερών  εις…τόπον χλο-ερόν, ένθα ουκ έστι πόνος , ου λύπη, ου…νερά στους δρόμους πρωί, μεσημέρι, βράδυ!

Κοροϊδευόμαστε. Χρειάζονται υπομνήματα; Θέμα παιδείας είναι. Κουλτού-ρας, για να το πούμε και αλλιώς. Όλοι οι αρμόδιοι ξέρουν το πρόβλημα από πρώτο χέρι. Το ίδιο και οι δημότες που το δημιουργούμε.

Κι όλοι ξέρουμε επίσης πόσο λιγοστό είναι το νερό. Όπως και το…μυαλό ενίοτε! Αυτά  μαζί πάνε. Όσο δε βάζουμε μυαλό, τόσο κινδυνεύουμε να αντιμετωπίσουμε έλλειψη, με  διακοπές υδροδότησης και τα…επίλοιπα  γνωστά  κι ανεπιθύμητα, που τα επισημαίνει άλλωστε και ο Δήμος.

Αυτή τη στιγμή που γράφω, βλέπω πάλι τα γνώριμα νερά με φυσαλίδες να κατηφορίζουν κατακλύζοντας την Παυσανίου μας. Για να μην αρχίσω λοιπόν το βρισίδι «κατ’ αγνώστου», μέρα  που’ ναι,  ψιλοσφυρίζω σε διασκευή το σχολικό μου τραγουδάκι…«το νερό στο ρέμα (στο δρόμο) γάργαρο κυλάει…» και σκέφτομαι:

Τι να μας κάνουν οι «παγκόσμιες» γιορτές και οι εκδηλώσεις για το «μεγάλο» περιβάλλον,  άμα βρωμάει η αυλή μας;

Και μη μου πείτε «σιγά το πράμα…μπροστά στα τεράστια προβλήματα, που καλπάζουν όπως η ρύπανση, η μόλυνση, η υπερθέρμανση και τα τόσα άλλα». Μη μου το πείτε, γιατί το ξέρω. Όμως από τα του οίκου του ξεκινάει ο καθένας και φτιάχνει οικολογική συνείδηση. Από τον μπλε κάδο της γειτονιάς κι από τον καθαρό της το δρομάκο. Χωρίς νερά εμπλουτισμένα…

Ταύτα και μένω,

διατελών…άνευ πάσης τιμής προς πάσα υπεύθυνη Αρχή και προς πάντα  ανεύθυνο  νερο…χύτη!