Οι δρεπανηφόρες Μανιάτισσες λαμπρό παράδειγμα τόλμης στην Παγκόσμια Ιστορία

Γράφει ο Νεοκλής Δ. Κρητικός
Βουλευτής Λακωνίας
Νέα Δημοκρατία

Συμπληρώθηκαν πρόσφατα 196 χρόνια από τη Μάχη του Διρού, όταν οι τολμηρές και ατρόμητες Μανιάτισσες, με μοναδικό όπλο τους το δρεπάνι του θερισμού ταπείνωσαν στο ακρογιάλι του Διρού τον αήττητο μέχρι τότε Ιμπραήμ.

Η αυταπάρνηση, το θάρρος και η πατριωτική Αρετή των θρυλικών ηρωίδων δρεπανηφόρων Μανιατισσών, διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στον Ιερό Αγώνα του Εικοσιένα και διέσωσαν την Πατρίδα από βέβαιο αφανισμό.

Ιούνιος του 1826, ορδές Τούρκο-Αιγυπτίων απειλούν να καταπνίξουν την Επανάσταση. Ήταν μια μάχη άγνωστη θα λέγαμε, μια μάχη που έδωσαν οι ουσιαστικά άοπλες γυναίκες της Μάνης, μάχη κρίσιμη για το Έθνος μας, αφού σημειώθηκε την περίοδο που η Επανάσταση κινδύνευε να χαθεί εν τη γενέσει της, εξαιτίας της διχόνοιας και των εσωτερικών ερίδων, που αποδυνάμωναν τα στρατεύματα και έκαμπταν το ηθικό των αγωνιστών.

Ο Ιμπραήμ επιστρέφει από τη Στερεά στην Πελοπόννησο, με την έπαρση του ανίκητου. Από όπου περνά σκορπά τον όλεθρο. Στρέφεται, λοιπόν, προς το μοναδικό ελεύθερο τμήμα της Ελλάδας, τη Μάνη. Φθάνοντας κοντά στη Βέργα του Αλμυρού, όπου οι Μανιάτες είχαν ταμπουρωθεί για να τον αντιμετωπίσουν, απαιτεί την παράδοση όλης της Μάνης, γιατί αλλιώς -όπως διαμηνύει- «θα την περάσει όλη από το σπαθί του και δεν θα αφήσει ούτε ίχνος σπιτιού». Βέργα και Πύργος Διρού είναι τα δύο μέτωπα, όπου ο Ιμπραήμ με 15.000 άνδρες από στεριά και θάλασσα, έχει απέναντί του 2.000 Μανιάτες.

Εν τω μεταξύ, στο χωριό του Διρού έχουν παραμείνει μόνο οι Μανιάτισσες, οι οποίες με τα δρεπάνια του θερισμού, με πέτρες, με ξύλα, ακόμη και με τα σώματά τους τα ίδια κυνήγησαν τους εχθρούς ως την ακρογιαλιά του Διρού. Παρά τους 1.000 κανονιοβολισμούς που έριχναν τα πλοία του Ιμπραήμ προς εκφοβισμό, οι δρεπανηφόρες γυναίκες ήταν αποφασισμένες να γράψουν αλλιώς την Ιστορία, με τα δικά τους χρυσά γράμματα.

Ο όρμος του Διρού κοκκίνισε από το αίμα. Πολλοί Αιγύπτιοι ρίχτηκαν στη θάλασσα και κολυμπώντας προσπάθησαν να σωθούν στα πλοία. «Εύγε σας, ματαεύγε σας, γυναίκες άντρες γίνατε, σαν αντρειωμένες κρούετε, σαν Αμαζόνες μάχεστε», είναι ο χαρακτηριστικός επίλογος του μανιάτικου δημοτικού τραγουδιού που περιγράφει τη Μάχη. Η ίδια πανωλεθρία περίμενε τον Ιμπραήμ και μετά από δύο μήνες στον Πολυάραβο, όπου μετά τη συντριβή του, έφυγε τρομαγμένος, γιατί κινδύνευε να συλληφθεί και ο ίδιος.

Ο Ακαδημαϊκός Διονύσιος Κόκκινος, αναφερόμενος στη μάχη του Διρού και ιδιαίτερα στις ηρωίδες της Μάνης, με λυρισμό τούς αφιερώνει τα ακόλουθα συγκινητικά λόγια: «…Δια μίαν ακόμη φοράν, η δραματική και ηρωική πραγματικότης υπερέβη τας συλλήψεις των θρύλων κατά τον Ιερόν Αγώνα της ανεξαρτησίας μας… Είναι ασύλληπτου πολεμικού μεγαλείου. Η Μάνη μας έδωσε νέες Αμαζόνες…».

Οι γυναίκες της Μάνης, με τα σκουριασμένα δρεπάνια τους έδωσαν ηρωική και νικηφόρα μάχη, ορίζοντας το μεγαλείο ψυχής. Έγραψαν μια ανεπανάληπτη εποποιία, την οποία δε θα ξεχάσουμε ποτέ.