Μεθυσμένος καπιταλισμός
Γράφει ο Βύρων Πολύδωρας

Ο αληθής «κλοιός» της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής είναι αυτό τούτο το κεφάλαιον. Τούτο παρουσιάζεται ως αρχή και τέλος, ως αίτιον και σκοπός της παραγωγής.

(Δ.Ε. Καλιτσουνάκης)

Στην πάντα έγκυρη ανάλυσή του περί των κοινωνικών τάξεων και της σχέσης τους με τους οικονομικούς νόμους, ιδίως αυτούς που επικρατούσαν στα μέσα του 19^ου αιώνα, ο Καρλ Μαρξ κατέληγε πως δυνατός είναι μόνον ο κατέχων τα μέσα μαζικής παραγωγής. Ο επηρεασμός του για αυτή την αξιολογική του κρίση από «το εργοστάσιο», το κλειδί της λειτουργίας της βιομηχανικής επανάστασης, είναι εμφανής. Και, έτσι, εκβιάζει τη λύση τού αινίγματός του αναδεικνύοντας το «προλεταριάτο» ως νέον πανίσχυρο δικτάτορα και φυσικά μονοπωλιακό κάτοχο των μέσων παραγωγής. Όμως η ιστορία τον διέψευσε. Ο συλλογισμός του υπέκρυπτε δύο σφάλματα. Πρώτο, την μη προσδοκώμενη καρκινική γιγάντωση του κεφαλαίου, σε σχέση προς τους άλλους (γη και εργασία) συντελεστές της παραγωγής. Και δεύτερο, την κατάλυση του φυσικού νόμου της «προσφοράς και ζήτησης», μαζί με τις αρετές (ελευθερία, επιθυμία, ικανοποίηση ανάγκης, επιλογή) που εμπεριείχοντο στον νόμο που εκθειάζει ο Άνταμ Σμιθ. 

Αλλά εκείνο που η ιστορία συνεπέφερε μαζί της στα τελευταία διακόσια χρόνια ή εμφατικά στα τελευταία εβδομήντα μεταπολεμικά είναι η απαξίωση της επανάστασης ως εξισορροποιητικού και εξυγιαντικού παράγοντα. Ως αναγεννητικής δύναμης και ως κιβωτού ελπίδας. Τα πρώτα δύο χιλιάδες χρόνια (του ιστορικού χρόνου, μέχρι το 1800 μ.Χ.) η επανάσταση εφάνταζε σαν συνώνυμο της ελπίδας, της διόρθωσης, της τιμωρίας (του κακού), ακόμη και της εκδίκησης. Ανεξάρτητα αν έφερνε ή όχι θετικά αποτελέσματα για την κοινωνική εξέλιξη, ήταν εκεί. Ως τιμωρός – έστω ως απειλή – των αδίκων, ως ελπίδα των αδικουμένων. Σήμερα; Σήμερα ξεθώριασε η λάμψη της ζείδωρης επανάστασης. Χλώμιασε και η ελπίδα.

Πολλές οι νίκες του μονεταριστικού καπιταλισμού. Αυτές τον μεθούν. Η ατιμωρησία του τοκογλύφου και η απελπισία των θυμάτων μεθούν τον άπληστο, άκριτο και επιθετικό καπιταλισμό. Τον άρπαγα και απάνθρωπο. Με εργαλεία τα δάνεια και την σε αυτά υποδούλωση ο τραπεζικός, ο χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός, που είναι ο διαστροφικός νεοφιλελευθερισμός, με τις κοντόθωρες επιτυχίες ομολογουμένως του Ρηγκανο-Θατσερισμού, εγκατεστάθη στους προσχηματικούς θεσμούς του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας και της Ευρωζώνης και απλά δυναστεύει τους φτωχούς και τους αδύνατους. Είναι ο μεθυσμένος καπιταλισμός. Με τη συσσώρευση πλούτου, και την πρωτοφανή κερδοφορία των αρπακτικών (vultures) ορνέων μιας ολιγομελούς συμμορίας του πλούτου, ο σύγχρονος μετανεωτερικός καπιταλισμός προκαλεί και απειλεί τους λαούς της γης. Ένας μεταμφιεσμένος νεοϊμπεριαλισμός, το μείγμα των τραπεζιτών και των funds, με υποχείριά τους κάποια κράτη (πρώην μιλιταριστικές οπλαποθήκες) και με στρατούς ιεροκηρύκων της «νέας θρησκείας», δεσπόζει και κυριαρχεί στον πλανήτη. Πιο ύπουλος, πιο επίμονος, πιο ταξικός και ολιγαρχικός από κάθε άλλη φορά. Δεν πορεύεται με ερπύστριες όπως παλιά (χθες), αλλά με φαιο-πράσινες εγγραφές αριθμών στα καντράν των κομπιούτερς, που τα χειρίζονται ψυχρά κι αγέλαστα golden boys αντί για πολυβολητές.

Τσακίζει λαούς, κατ’ εξοχήν τον Ελληνικό, τιμωρητικά και βάναυσα με την πουριτανική όσο και ιησουΐτικη κατηγορία ότι έζησε πέρα από τις δυνατότητές του τα τελευταία 20-30 χρόνια, κολυμπώντας στην κατανάλωση και στην καλοπέραση, ζώντας με δανεικά. Ξεχνώντας όμως πως τα δανεικά μας τα έδιναν «αποπλανητικά». Για να επιστρέψουν πίσω στους τοκογλύφους με τα είδη της βιομηχανίας τους που αγοράζαμε, με τα υπερτιμολογημένα και χοντρομιζαρισμένα εξοπλιστικά προγράμματα που παραγγέλναμε, με τον τόκο και με την καταστροφή της παραγωγικής βάσης της χώρας. Έτσι μας έβαλαν στο «λούκι». Και ενώ θα περίμενε κανείς τις σάλπιγγες της επανάστασης και της απελευθέρωσης να ηχούν από παντού, «άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει» κυρίως στα προάστια με τείχη που εξασφαλίζουν την απομονωτική «ειρήνη» των νεοφεουδαρχών (όπως έδειξε η κινηματογραφική ταινία Colony πριν από χρόνια). Οι πιο αναιδείς με τους εν Ελλάδι πεμπτοφαλαγγίτες-παπαγαλάκια μιλούν ή τσιρίζουν για pacta sunt servanda, όταν όλοι οι νόμοι και όλα τα δίκαια αποκλείουν την τήρηση των συμβάσεων όταν αυτές είναι καταφανώς άδικες, καταχρηστικές και ειδεχθείς.

Όχι, δεν έκαναν λάθος όταν έκαναν την αποπλάνηση ενός προδομένου από την ηγεσία του λαού με την υποβολιμαία και αφειδή χορήγηση δανείων. Έγκλημα εκ προμελέτης έκαναν, οι τοκογλύφοι μετά των πολιτικών οργάνων τους. Όχι, δεν έκαναν (το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και η Κομισιόν) λάθος στα δήθεν προγράμματα σωτηρίας (2010-2014). Κλιμάκωση των πολεμικών επιχειρήσεων εξόντωσης ενός λαού έκαναν. Οικονομικά Νταχάου και Άουσβιτς και Μαουτχάουζεν έκτιζαν. Όχι, δεν είναι θέμα διαπραγμάτευσης και ανανέωσης των συμβάσεων και των όρων χρηματοδότησης των μελλοθανάτων. Είναι θέμα νομιμοποίησης. Ποιός νομιμοποιείται – παρά μόνον ένας δολοφόνος εκ προμελέτης – να υπογράψει τον θάνατο ενός λαού και την εξαφάνιση ενός έθνους;

«Δεν έχουμε άλλο αίμα να δώσουμε» παιανίζει ο αιώνιος σαλπιγκτής της ελευθερίας και της εθνικής αξιοπρέπειας Μανώλης Γλέζος. Μόνον αυτό το σάλπισμα πρέπει να αγγίζει την καρδιά μας. Μας είχαν εμάς του Έλληνες το 41-44 σκοτώσει, λεηλατήσει, κατακρεουργήσει, δηώσει, κάψει τα χωριά μας, αρπάξει το χρυσό μας και τα αγαθά μας και τα μετρητά μας – ενώ εμείς πεθαίναμε από την πείνα – γιατί ήμασταν νικητές το 40-41 και απροσκύνητοι. Και ποτέ δεν δικάστηκαν οι εγκληματίες πολέμου για τα εγκλήματα σε βάρος της Ελλάδας. Στο Πότσδαμ (26 χιλιόμετρα από το Βερολίνο) τον Αύγουστο του 1945, οι νικητές επέβαλαν κανόνες και όρους στην ηττηθείσα και υπαίτια του πολέμου χώρα. Το 1953, μόλις 8 χρόνια μετά, οι ίδιοι νικητές στο Λονδίνο, ελύτρωναν την ηττηθείσα Γερμανία και την επροίκιζαν με διαγραφή 50% του χρέους, με περίοδο χάριτος, με ρήτρα ανάπτυξης και με όλα τα… καλά του Θεού, εις ένδειξιν τάχα ευγνωμοσύνης για τον πόλεμο!!!

Ο Τομά Πικετί ήρεμα, σοφά και με τη δύναμη του επιχειρήματος συντρίβει τα τείχη της σύγχρονης Ιεριχούς (Βερολίνου) λέγοντας: «Οι νέοι της Ελλάδας πρέπει άραγε να θεωρούνται περισσότερο υπεύθυνοι για τα λάθη που διαπράχθηκαν στο παρελθόν απ’ ότι οι Γερμανοί το 1953; Γιατί να αρνηθούμε στους Έλληνες αυτό που προσφέραμε στους Γερμανούς;». Από τότε μέχρι και σήμερα ο μεθυσμένος και καλά δομημένος, σε συμμαχίες, τραστ και καρτέλ, γερμανικός καπιταλισμός – γιατί περί αυτού πρόκειται εξειδικευμένα – ξεσάλωσε τελείως. Και πέτυχε τον ευρωπαϊκό του ηγεμονισμό. Κάνοντας καλή (τοκογλυφική) χρήση των χρεών των φτωχών και αφήνοντας ανεξόφλητα τα δικά του. Ας λεχθεί εν υποσημειώσει, πως η Γερμανία χρωστάει, πρωταθλήτρια γαρ στην Ευρωζώνη, πάνω από 2 τρισ. ευρώ. Για την ακρίβεια 2,17 τρισ. είναι το δημόσιο χρέος της! Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να δεχθεί ως λογικό το γεγονός ότι κάθε τρεις και λίγο οι δυνατοί της Ευρώπης και ταυτόχρονα οι πιο υπερχρεωμένοι (Γερμανία, Αγγλία, Ιταλία και Γαλλία) συνεπικουρούμενοι και από το ΔΝΤ να συνέρχονται για να δικάσουν τον μεγάλο «ένοχο οφειλέτη», την Ελλάδα;

Με χαροποιεί το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) αντιστέκεται και δείχνει ότι ενστερνίζεται τις παραπάνω σκέψεις του γράφοντος ελεύθερου σκοπευτή-στοχαστή. Με λυπεί το φαινόμενο της κομματικής μικροψυχίας των διαφόρων τσομπανόσκυλων του μεθυσμένου γερμανικού καπιταλισμού που με απέραντη θρασύτητα γίνονται δικολάβοι της κακιάς ώρας, ασκώντας αντιπολίτευση και κοπτόμενοι υπέρ των «δύστυχων Σάϋλωκ» που κινδυνεύουν να χάσουν τα λεφτά τους και τους τόκους τους. Είναι άξιοι οικτιρμού και λοιδορίας. Τέλος, να συνειδητοποιηθεί το γεγονός ότι ο μεθυσμένος καπιταλισμός εγχώριος, εξωχώριος και παγκόσμιος δεν είναι συμβατός με τη δημοκρατία και τους ελεύθερους λαούς. Ας καθορίσουμε όλοι τη θέση μας ενώπιον της Ιστορίας. Αυτές τις κρίσιμες ώρες.–