Κυριακή Λεμπέση, Αγιογράφος – Ζωγράφος

Κυριακή Λεμπέση: « Θεωρώ ότι πολυτιμότερο να έχεις ένα ταλέντο, να έχεις την ικανότητα, τη θέληση , το πείσμα ν’ ασχοληθείς μ’ αυτό και να τα κάνεις επάγγελμα».

Συναντήσαμε την Κυριακή Λεμπέση στον ιδιαίτερο χώρο της Καστροπολιτείας στη Μονεμβασιά. Συζητήσαμε μαζί της σε μια προσπάθεια ν’ αντλήσουμε από τα βάθη της ψυχής της εκείνο το ιδιαίτερο ταλέντο και το μοναδικό χάρισμα. Εκείνο το ανεξάντλητο πείσμα και την αστείρευτη θέληση, που έκαναν αυτό το ταλέντο πράξη και την καθιέρωσαν στο δύσκολο χώρο της αγιογραφίας αλλά και σε αυτόν της παιδικής τοιχογραφίας.

Με καταγωγή από τα Τάλαντα Λακωνίας η Κυριακή Λεμπέση θυμάται τον εαυτό της από παιδί ακόμα στο Δημοτικό σχολείο να ενθουσιάζεται κάθε φορά που ερχόταν σε επαφή με βιβλία που είχαν εικόνες και ζωγραφιές. Τα ξεφύλλιζε με προσοχή και προσπαθούσε να ζωγραφίσει ότι έβλεπε, δηλώνοντας μας χαρακτηριστικά: «Η ζωγραφική γενικότερα ήταν ένα παιδικό απωθημένο. Από παιδί ακόμα κάθε φορά που στα χέρια μου έπεφτε ένα εικονογραφημένο βιβλίο, το ξεφύλλιζα προσεκτικά και προσπαθούσα να αποτυπώσω τις εικόνες σε λευκό χαρτί».

 

Τα χρόνια πέρασαν το ταλέντο της εξελίχθηκε και το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Έργα της κοσμούν, παιδικούς σταθμούς και Νηπιαγωγεία, χαρίζοντας χαμόγελα στα παιδιά, αλλάζοντας ταυτόχρονα την όψη και την εικόνα των χώρων.

Πρώτος σταθμός στην παιδική τοιχογραφία το Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Πακίων, όπου έργα της όπως οι «τέσσερις εποχές» οι «μύθοι του Αισώπου» κ.α. ομορφαίνουν τους χώρους του, κεντρίζοντας το ενδιαφέρον και την περιέργεια μικρών και μεγάλων. « Η παιδική τοιχογραφία είναι κάτι που όταν το φτιάχνεις σε κάνει να χαμογελάς. Μ’ αρέσει να προσφέρω χαμόγελα σε μικρά παιδιά, το κάνω με αγάπη και αυτό το εισπράττω πίσω από τα παιδιά» τονίζει η Κυριακή Λεμπέση, δίνοντας μας το στίγμα της δικής της ισορροπίας, αλλά και της ανταπόκρισης των έργων της στις παιδικές ψυχές.

  

«Ζωάκια και τοπία του δάσους», «τα τρία γουρουνάκια», «η Χιονάτη και η επτά νάνοι» γεμίζουν τους χώρους του παιδικού σταθμού Νεάπολης, αλλά και του Κέντρου Δημιουργικής Απασχόλησης παιδιών (ΚΔΑΠ)  στους Μολάους.

Ζωντανές εικόνες γεμάτες χρώμα «μιλούν» στα παιδιά, παιρνόντας «μηνύματα» και «συναισθήματα», ενώ όπως επισήμανε η ίδια έχουν και εκπαιδευτικό χαρακτήρα, όπως για παράδειγμα «οι μύθοι του Αισώπου», τονίζοντας μας χαρακτηριστικά: «Ζωγραφίζοντας τις «τέσσερις εποχές του χρόνου», τα παιδιά αποτυπώνουν στη σκέψη τους καλύτερα αυτό για το οποίο τους μιλούν οι δάσκαλοι τους».

   

Η Αγιογραφία η οποία κατά την Κυριακή Λεμπέση είναι ένας «δύσκολος χώρος», δεν ήταν στον αρχικό σχεδιασμό της, άλλα προέκυψε στην πορεία και όπως η ίδια πιστεύει «ο κάθε άνθρωπος γεννιέται μ’ ένα μεράκι και μ’ ένα ταλέντο». «Θεωρώ ότι πολυτιμότερο να έχεις ένα ταλέντο, να έχεις την ικανότητα, τη θέληση, το πείσμα ν’ ασχοληθείς μ’ αυτό και να το κάνεις επάγγελμα» δηλώνει η Κυριακή, τονίζοντας ότι «το μεράκι μου το έκανα επάγγελμα και η τύχη με βοήθησε να ασχοληθώ με την Αγιογραφία».

Ο άνθρωπος που την ώθησε στην αγιογραφία, που υπήρξε ο δάσκαλος και καθοδηγητής της, ήταν η αγιογράφος Καλλιρόη Δρυμώνη, η οποία επισκεπτόταν συχνά τα Τάλαντα. Σε κάθε της επίσκεψη έλεγχε και διόρθωνε τα έργα της. Αργά αλλά σταθερά παρακολουθούσε και βοηθούσε την εξέλιξή της. Τα βήματα της όμως ήταν αργά και η Κυριακή ακολουθώντας τις προσταγές της δασκάλας της, ανεβαίνει στην Αθήνα και φιλοξενείται στο σπίτι της κας Δρυμώνη, με σκοπό  την εντατική πλέον ενασχόληση της με την τέχνη της Αγιογραφίας.

«Είναι σημαντικό όταν εργάζεσαι να έχεις έναν δάσκαλο πάνω από το κεφάλι σου, να σε διορθώνει κάθε στιγμή» επισημαίνει η ίδια, τονίζοντας χαρακτηριστικά: «Όταν δουλεύεις ένα έργο, μια εικόνα που θέλει πολύ προσοχή, δεν μπορείς να διορθώνεις ο ίδιος το λάθος σου, ακόμα κι αν βλέπεις ότι υπάρχει πρόβλημα. Ο δάσκαλος όμως το εντοπίζει εκείνη την στιγμή και το διορθώνει άμεσα».

Επόμενος δάσκαλος για την Κυριακή Λέμπεση ήταν ο Αγιογράφος Νικόλαος Τσολάκης από το Ξηροκάμπι. Μαζί του δουλεύει αγιογραφόντας ναούς, εξασκώντας και βελτιώνοντας την τέχνη και όπως η ίδια τονίζει: «Αυτή ήταν μια πολύ χρήσιμη περίοδος, κατά την οποία κάθε μέρα μάθαινα καινούργια πράγματα».

 

Τώρα η Κυριακή Λεμπέση εργάζεται πλέον μόνη της, αναλαμβάνοντας με πολύ δύναμη και θέληση, αγιογραφίες, φορητές εικόνες και συντήρηση τοιχογραφιών.

Μέρος των δραστηριοτήτων της αποτελεί και η διακοσμητική τοιχογραφία. Επαγγελματικοί χώρων ή χώροι κατοικιών έρχονται να αλλάξουν όψη μέσα από την επέμβαση της Κυριακής Λεμπέση. «Οι χώροι μεταμορφώνονται από τη διακοσμητική τοιχογραφία» δηλώνει,  επισημαίνοντας ότι η θεματολογία επιλέγεται πάντα σε συνεννόηση με τον πελάτη αλλά και με τον χώρο στον οποίο αυτή κατασκευάζεται.

 

Για δέκατη συνεχή χρονιά διδάσκει στο ΚΔΑΠ Μολάων, όπου παιδιά από 5 έως 12 ετών παρακολουθούν μαθήματα ζωγραφικής, κατασκευών, μουσικής, γυμναστικής , χορού και θεατρικό εργαστήρι.  «Μόρφωση και ψυχαγωγία » στον ίδιο χώρο όπως η ίδια τονίζει, δηλώνοντας απόλυτα ικανοποιημένη από το αποτελέσμα και την προσπάθεια που καταβάλλεται όλα αυτά τα χρόνια.

Συνεργάζεται με το Δήμο Μονεμβασίας αλλά και με Συλλόγους της περιοχής, πραγματοποιώντας σεμινάρια Αγιογραφίας σε διάφορες πόλεις ( Μονεμβασία, Μολάοι, Παπαδιάνικα, Άγιος Δημήτριος Ζάρακα). Άνθρωποι όλων των ηλικιών έρχονται να παρακολουθήσουν μαθήματα Αγιογραφίας, αφιερώνοντας περίπου 3 ώρες την εβδομάδα, για ένα διάστημα 5 μηνών. «Υπάρχει πολύ μεγάλη συμμετοχή ατόμων» μας δηλώνει η Κυριακή Λέμπεση, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Κάποιοι από αυτούς θα μπορούσαν να συνεχίσουν, γιατί βλέπω ότι έχουν πολύ καλή παρατηρητικότητα και αποδίδουν σωστά το βυζαντινό αντίγραφο».

 

Στο χώρο της Αγιογραφίας μας τονίζει ότι όταν εργάζεσαι χρειάζεται πάντα να έχεις ψυχική ηρεμία. «Πρέπει να έχω και ησυχία στο χώρο και ψυχική ηρεμία μέσα μου» μας επισημαίνει, τονίζοντας ότι αυτή χρειάζεται περισσότερο όταν καλείσαι να αποτυπώσεις νεότερους Αγίους, όπως ο Άγιος Νεκτάριος ή ο Πατήρ Φιλόθεος Ζερβάκος, ο οποίος όπως ακούγεται πρόκειται σύντομα να αγιοποιηθεί, για τους οποίους υπάρχει φωτογραφικό υλικό.

Μέσα απ’ όλη αυτή τη πορεία της, στον ιδιαίτερο χώρο της Αγιογραφίας, αυτό που επιδιώκει όπως η ίδια μας εξηγεί είναι να κοιτάζει ο πιστός τον Άγιο και να εμπνέει μια γαλήνη και ένα σεβασμό στο πρόσωπό του, τονίζοντας χαρακτηριστικά: «Αν έχω κερδίσει τον πιστό, θεωρώ ότι έχω προσθέσει ένα ακόμα λιθαράκι στο να φτάσω σε ένα καλό αποτέλεσμα».

Κλείνοντας τη συζήτηση μαζί της την ρωτήσαμε να μας πει τι θα συμβούλευε τον καθένα που θα ήθελε να ασχοληθεί με αυτό τον χώρο. Χωρίς δισταγμό προτρέπει τα νέα άτομα «να συνεχίσουν, να μη γυρίσουν ποτέ την πλάτη τους σε κάτι που λαχταρούν. Να παλέψουν, να έχουν υπομονή, επιμονή και σίγουρα θα ανταμειφθούν».

Τέλος όσον αφορά την πορεία της όλ’ αυτά τα χρόνια, την εξέλιξή της και την εμπειρία που απέκτησε, δηλώνει χαρακτηριστικά: «Νοιώθω σαφώς πιο ώριμη από το αποτέλεσμα των εργασιών μου. Ωριμάζω σαν άνθρωπος, ωριμάζουν τα έργα μου, είτε αυτά είναι της Αγιογραφίας είτε της παιδικής τοιχογραφίας. Έχω μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Ξέρω ότι όταν ξεκινήσω κάτι, θα δώσω όλη μου την ψυχή και όλη μου την ενέργεια».