Ιερεύς Δημήτριος Ι. Αναστασάκης

Του πρωτοπρεσβύτερου Σταύρου Η. Βαρρά
Εφημέριου Συκέας

Οι γραμμές που χαράσσονται εδώ είναι ένα χρέος, μια ευγνωμοσύνη  κι ένα μεγάλο  ευχαριστώ στον π. Δημήτριο Αναστασάκη, που εφέτος συμπληρώνονται 40 χρόνια από την κοίμησή του.

Ας είναι δε ένα ευλαβικό μνημόσυνο στη μνήμη του. Πιστεύω πως  όσα κι αν γράψω θα είναι ευτελή, πενιχρά και ατελή, και δεν  εκφράζουν την ζωντανή πραγματικότητα, όπως ο ίδιος την έζησα κι όπως την ζω ακόμη στην σκέψη μου.

Ο πατέρας Δημήτριος Ι. Αναστασάκης ήταν για μένα το πρότυπο του Χριστού στη γη.  Εκείνος  ήταν ο άγιος του Θεού, που περπατούσε στη γη, αλλά ζούσε ανά πάσα στιγμή στον ουρανό. Ο  παπά-Δημήτρης  ήταν εφημέριος της ενορίας του  Αγίου Ιωάννου Μονεμβασίας.  Τον γνώρισα στα τελευταία χρόνια της ζωής του, που ως συνταξιούχος ζούσε στο πατρικό του σπίτι στο χωριό μας στη Συκέα. Ήταν ένα δώρο του Θεού σε μένα. Μικρό  παιδί εγώ αισθανόμουν τόσο μικρός μπροστά του. Η ζωή του μου θυμίζει μια από τις Παπαδιαμάντιες μορφές που ζούσαν με το κερί, το λιβάνι, το θυμιατό, το καντήλι, το εικόνισμα και την προσευχή. Θυμίζει μορφές που εκφράζουν γνήσια την Ορθοδοξία. Ήταν ζυμωμένος με την Ελληνορθόδοξη παράδοση, καθώς είχε ζήσει με τα ήθη της λαϊκής ευσέβειας.

Ήταν ταπεινός, σεμνός, ειλικρινής  και   ανεξίκακος. Γεμάτος αγάπη, συμπόνια  κι  ευχαριστημένος από τη ζωή του. Συνεχώς τον διακατείχε ο φόβος του Θεού και δεν τολμούσε να κάνει κάτι που δε  θα το επέτρεπε ο Θεός. Συχνά ψάχνουμε να δούμε γύρω μας αγίους ή αμφισβητούμε την ύπαρξή  τους. Πολλές όμως φορές, καθώς έβλεπα και άκουγα τον παπά–Δημήτρη αναρωτιόμουν τι άλλο πρέπει να δούμε για να πιστέψουμε πως βρισκόμαστε μπροστά σ’ έναν Άγιο άνθρωπο. Ήταν «Άνθρωπος του Θεού» όπως τον έλεγαν πολλά από  τα πνευματικά του παιδιά και κάτοικοι της περιοχής μας που εξομολογούντο σε αυτόν. Γράμματα πολλά δεν ήξερε, γνώριζε όμως τόσα όσα χρειάζονταν για να διαβάζει και να προσεύχεται. Δεν έκανε ρητορικά κηρύγματα και μεγάλα κοινωνικά έργα, ήταν όμως ο ίδιος ένα ζωντανό έμπρακτο κήρυγμα και ένα έργο της αγάπης του Θεού. Δεν είχε πολλές γνώσεις,  διέθετε όμως  τη γνώση του Θεού. Παρόλο που  ήταν ολιγογράμματος, ήταν πολυγράμματος εν Κυρίω ως μαθητευθείς εις την Βασιλεία του Θεού (Ματθ ΙΓ,52) μέσω της μελέτης της Αγίας Γραφής και  της άσκησής του  στις αρετές. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τον απασχόλησε πολύ ο θάνατος και τα μετά τον θάνατο. Αποκαλούσε τον εαυτόν του ως τον μεγαλύτερο αμαρτωλό άνθρωπο. Ζητούσε το έλεος του Θεού και ζητούσε να προσευχόμαστε εμείς οι γύρω του  «να τερματίσει εν ειρήνη και να βρει   την πόρτα ανοικτή προς την άνω Ιερουσαλήμ,  διότι τίποτα έλεγε δεν αξίζω». Γι’ αυτόν και  μόνο τον μεγάλο του λόγο άξιζε πολλά. Σε ορισμένους που του έλεγαν ότι ήταν άξιος κληρικός απαντούσε το «κατά χάριν» και το «την τελευταία λέξη θα την πει ο Θεός».

Είχα την τύχη να έχω πνευματικό μου πατέρα τον πατέρα Δημήτριο και αρκετές ήταν  οι  φορές που προσήλθα να πάρω την αγιαστική Χάρη του στο μυστήριο που ο άνθρωπος ομολογεί τα κρίματά του μπροστά στον αντιπρόσωπο του Υψίστου. Τις ώρες αυτές γινόταν άλλος άνθρωπος. Ήταν τόσο πράος και συγκαταβατικός προς τις ανθρώπινες ατέλειες, που αρχικά μπορούσες να τον παρεξηγήσεις. Γρήγορα όμως καταλάβαινες ότι η επιείκειά  του αυτή ήταν το μέσο που άνοιγε διάπλατα την καρδιά σου. Ήταν τόσο μεγάλη η δική του καρδιά  και τόσο απέραντη η αγάπη του.  Όσο  για  την πείρα του, ήταν τόσο μεγάλη που μπορούσε να μπει μέσα στην ψυχή σου, να ζήσει το κάθε πρόβλημά σου. Ύστερα, ήταν τέλειος   μάστορας. Σε ανέβαζε σ’ έναν άλλο κόσμο,  στο  οποίο επικρατούσε  το θέλημα του Θεού. Ήταν τόσο άγρυπνη η συνείδηση  που είχε για την τελειότητα και την αγιότητα, ώστε το ανέβασμα, η «ψυχαγωγία» προς την Αλήθεια, ερχόταν ν’ αντικαταστήσει με τρόπο φυσικό την πτώση και το φως σκόρπιζε και διέλυε τα σκοτάδια. Η χάρη του Θεού εξαφάνιζε την ανομία και η ανησυχία έδινε τη θέση της στην γαλήνη που χάριζε η παιδική πίστη στην Θεία Πρόνοια. Δεν θα είναι υπερβολή εάν πω, ότι ο παπά-Δημήτρης ήταν για μένα καθώς και για πολλούς συνανθρώπους μου, ο αυστηρός καθοδηγητής, ο απροκατάληπτος κριτής και ο ασφαλής φίλος.

Με την ζωή του, με το παράδειγμά του,  αλλά  και  με την γλυκύτητα των τρόπων του  προσέφερε  πάρα πολλά στην ενορία του Αγίου Ιωάννη Μονεμβασίας, που υπηρέτησε επί είκοσι ένα   χρόνια  και στην ιδιαίτερη του πατρίδα την Συκέα, που έζησε ως συνταξιούχος.  Επίσης προσέφερε  και στους Έλληνες του Τορόντο του φιλόξενου Καναδά, που έζησε κοντά στα παιδιά του τις τελευταίες ημέρες της ζωής του. Εκεί δεν υπέστειλε την σημαία του καθήκοντος, καθώς εργάσθηκε ιεραποστολικά με νεανικό ζήλο και  με την ευλογία του εκεί Επισκόπου με αποτέλεσμα να τύχει της μεγάλης εκτιμήσεως και σεβασμού της εκεί ομογένειας.

Κι εκεί που ετοιμαζόμασταν να εορτάσουμε τον άγιο του εικοστού αιώνα, τον  αγαπημένο του Άγιο Νεκτάριο που ειλικρινά τον δέχθηκε στην ψυχή του και πίστεψε στην αγιότητα του, στις 6 Νοεμβρίου του έτους 1975 άφησε την ψυχή του σε ηλικία 71 χρόνων να πετάξει στον Δημιουργό. Η κηδεία του έγινε στις 11 Νοεμβρίου στην Συκέα δύο ημέρες μετά την εορτή του Αγίου. Μέσα στον απόηχο της μεγάλης αυτής εορτής θέλησε ο Θεός να τον πάρει μαζί του τιμώντας έτσι και τον Άγιο για τον οποίο ο παπά – Δημήτρης με ζήλο και πίστη συνετέλεσε στην διάδοσή του και συνέβαλε πολύ στην ανοικοδόμηση του Ιερού Ναού του στη Συκέα. Σήμερα αναπαύεται στο κοιμητήριο της Συκέας και προσεύχεται στον ουρανό για όλα τα πνευματικά παιδιά του.

Κάθε φορά που επισκέπτομαι το κοιμητήρι, τα βήματά μου με οδηγούν στον τάφο του και ψάλλω τρισάγιο όχι μόνο για  να παρακαλέσω το Θεό να τον αναπαύσει, αλλά και  για να πάρω την ευχή του.

Άγιες ψυχές που ενώ είναι περιφρονημένες από τον πολύ κόσμο γίνονται το στήριγμα του κόσμου.

Άγιες ψυχές που ξεφεύγουν της προσοχής των ανθρώπων αλλά ελκύουν την προσοχή του Θεού.

Αγιασμένες μορφές!  Σαν του παπά-Δημήτρη Ι. Αναστασάκη…