Η ανάγκη του απλού πολίτη
Γράφει ο Γιώργος Η. Βουνελάκης

Ζούμε σε μια κοινωνία που τα τελευταία χρόνια, αγωνίζεται να κατακτήσει το προφανές και παλεύει ασταμάτητα, να εδραιώσει αυτό που όλοι μας αποκαλούμε «κοινή λογική». Βιώνουμε χρόνια τώρα μια κοινωνία πολιτών, στην οποία πολλές φορές τα όρια λογικού και παράλογου, δικαίου και αδίκου, όχι μόνο δεν είναι ευδιάκριτα, αλλά προσδιορίζονται από τον καθένα με βάσει τις προσωπικές του κάθε φορά ανάγκες.

Συναναστρεφόμαστε με πολίτες που δυσκολεύονται να έχουν σταθερή και ξεκάθαρη άποψη, για οτιδήποτε συμβαίνει γύρω τους, ενώ οι πολιτικοί άνδρες δείχνουν -κατά ένα μεγάλο ποσοστό- να έχουν ξεχάσει στα συρτάρια των οβάλ γραφείων τους, έννοιες όπως, οργάνωση, δικαιοσύνη, σεβασμός στον πολίτη.

Τέλος όλα αυτά τα χρόνια, πολίτες και πολιτικοί, έμαθαν να μην λένε αλήθειες. Συνήθισαν να ζούν σ’ ένα ψεύτικο κόσμο, στον οποίο το σωστό και το λάθος αλληλοκαλύπτονταν. Σ’ ένα κόσμο στον οποίο το ψέμα και η διαφθορά ήταν μέρος της καθημερινής ζωής και κίνησης.

Θεωρώ ότι αυτή η κοινωνία, που πολύ σύντομα περιγράφηκε παραπάνω, οφείλει και πρέπει να κλείσει οριστικά. Μια κοινωνία δομημένη με τέτοιο τρόπο, δεν τη θέλουμε και δεν ταιριάζει στον τρόπο σκέψης αυτού του λαού. Δεν αρμόζει και δεν αντικατοπτρίζει τον πολιτισμό αυτής της χώρας.

Αισθάνομαι πλέον πολύ καθαρά ότι ο απλός πολίτης έχει ανάγκη να ακούει μόνο αλήθειες. Έχει ανάγκη  να νοιώθει ότι συμπορεύεται με την εκάστοτε διοίκηση, έχοντας ενεργό και ουσιαστικό ρόλο. Ο απλός πολίτης θέλει απέναντί του πολιτικούς, που τον αντιμετωπίζουν με σεβασμό και αξιοπρέπεια. Πολιτικούς που έχουν εδραιώσει βαθιά μέσα τους την «κοινή λογική» και που είναι έτοιμοι, να συμπαρασταθούν στα μικρά ή μεγάλα προβλήματα του.

Έχω την πεποίθηση ότι κλείνει ένα κύκλος στην πορεία της κοινωνίας μας. Μιας κοινωνίας που τα τελευταία χρόνια πέρασε από πολλά και ποικίλα στάδια. Που αντιμετώπισε μικρές και μεγάλες προκλήσεις, οι οποίες απ’ ότι φαίνεται δεν κατάφεραν να την συγκροτήσουν και να τη δομήσουν σε γερές και στέρεες βάσεις.

Από την άλλη έχω επίσης την αίσθηση ότι όπως λέει και ο απλός λαός «το πράμα δεν πάει άλλο». Τούτος ο τόπος χόρτασε από λόγια και υποσχέσεις. Χόρτασε από μικρόψυχους πολιτικούς που δυσκολεύονταν να αναλάβουν την ευθύνη των πραξεών τους. Από ανώριμους και ανεύθυνους πολίτες που δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να διακρίνουν το καλό από το σάπιο. Από πολίτες που μια θέση εργασίας, με εξευτελιστικό  πολλές φορές μισθό, ήταν αρκετή για να τους αλλάξει γνώμη και άποψη. Μια τέτοια κοινωνία δεν έχει σίγουρα μέλλον. Πάντα θα παραπατά, θα σκοντάφτει και πάντα θα έχει ανάγκη από κάποιον τρίτο να την σηκώνει πάλι όρθια.

Ας χρησιμοποιήσουμε τα σημεία των καιρών για μια νέα ίσως αρχή, όσο δύσκολο και αν ακούγεται. Ας κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα λέγοντας μόνο αλήθειες και τα γεγονότα με την πραγματική τους διάσταση. Εφαρμόζοντας κατά γράμμα τους νόμους και το σύνταγμα αυτής της χώρας. Ας κάνουμε μια νέα αρχή προσπάθοντας να στήσουμε τη κοινωνία πάνω σε μια βάση που θα διακατέχεται από κανόνες δικαίου και συνοχής. Πάνω σε μια βάση που δεν θα τραβά αδιάφορους και ανώριμους πολίτες, αλλά και δεν θα τρέφει απαθείς και μικρόψυχους πολιτικούς.

Μια τέτοια κοινωνία την έχουμε όλοι μας ανάγκη. Σε μια τέτοια κοινωνία, ο κάθε πολίτης όχι μόνο θα βρεί τη θέση και το ρόλο που του αρμόζει, αλλά θα είναι πάντα έτοιμος να σταθεί αρωγός, σε κάθε προσπάθεια που καταβάλλει η χώρα του, προκειμένου αυτή να βρίσκει τη θέση που της αξίζει.