Η άλλη πλευρά της υπερκινητικότητας

Χαρακτηρισμοί διάφοροι, που υιοθετούνται από την εκάστοτε μόδα των καιρών μας,  παρατηρούμε να υιοθετούνται κατά κόρον σε ανήλικα, την ίδια ώρα που εκείνα προσπαθούν να επιβιώσουν σε ένα κόσμο κίβδηλο, με την αθωότητά τους για πρωταρχικό όπλο .

«Φυσιολογικό», «ήσυχο», «ντροπαλό», «άβουλο», «καλό», «κακό», «ζωηρό» , «ΥΠΕΡΚΙΝΗΤΙΚΟ» που στο άκουσμα και μόνο του τελευταίου όρου,  κάποιες ανάσες κρατούνται για μερικά δευτερόλεπτα παραπάνω.

Ενήλικες εναντίον ενηλίκων, γονείς εναντίον γονέων για το ποιος έχει δημιουργήσει το πιο ήσυχο και καλό παιδί, ποιος έχει φτιάξει ένα τέλειο σε όλα του παιδί, έναν καλό ίσως και το καλύτερο μαθητή του χωριού, της χώρας και του κόσμου όλου. Το παιδί εναντίον του άλλου παιδιού, που δίχως σίγουρα να το καταλαβαίνει, κρίνει και δικάζει, απομονώνει το άλλο γιατί είναι λέει «κακό παιδί»,  όταν γνωρίζουμε πολύ καλά ότι στο δικό του κόσμο υπάρχει μόνο καλοσύνη.

Και στην τελική αναρωτιέμαι:  μήπως φτιάχνω ένα παιδί που απλώς με βολεύει; μήπως δημιουργώ ένα μαθητή που θέλω και αντέχω; Μήπως διαμορφώνω ένα αποχαυνωμένο ενήλικα που θα βολεύει με τη σειρά του άλλους;  ‘H μήπως καλύπτω ως γονιός το ωραίο μου εγώ και άρα είμαι…

Ας δούμε λοιπόν την ΥΠΕΡ-κινητικότητα με μια διαφορετική, πιο καθάρια, πιο ρεαλιστική και αποτελεσματική στο τέλος ματιά.

Γιατί ΟΧΙ, δεν θέλουμε παιδιά που να ‘ναι μια κόπια, με σταυρωμένα τα χέρια στην ποδιά τους, ήσυχα και ευλαβικά για τον έκαστο εκπαιδευτικό γιατί πολύ απλά τον βολεύει. Δε θέλουμε παιδιά που να μην τρέχουν, μη λερώνονται, που δε θα σκαρφαλώνουν και θα παραμένουν αγαλματάκια ακούνητα. Δεν θέλουμε δυστυχισμένα ρομποτικά παιδιά απλά και μόνο για να εξασφαλιστεί ένα «Μπράβο, πολύ ήσυχο είναι το παιδί σου, έκανες καλή δουλειά».

Ανυποψίαστε γονιέ, πριν φουσκώσεις με υπερηφάνεια το στήθος σου και ψηλώσεις ακόμα δέκα πόντους, σκέψου και προβληματίσου.  Υπερκινητικό παιδί δε σημαίνει και  προβληματικό. Ας αφήσουμε  τις ταμπέλες για τα καταστήματα και όχι για τους ανθρώπους. Πράγματι  η επιστήμη βρίσκεται με το μέρος μας και  βοηθά με την κατηγοριοποίηση και  διάγνωση της ανθρώπινης συμπεριφοράς, να κάνουμε την ανθρώπινη ζωή πιο ποιοτική, πιο εύκολη ενδεχομένως αλλά όχι προβληματική! Γιατί εκεί που εσύ στο δικό μου «ζωηρό» παιδί βλέπεις πρόβλημα, στο δικό σου «καλό» παιδί, εγώ βλέπω δυστυχία!

Ασπασία Γεωργιλή, Κοινωνική Λειτουργός