Ευτυχώς, ζω στην Ελλάδα!

«Κύριε πρόεδρε, κύριοι ένορκοι, δεν είχα σκοπό να τον σκοτώσω… Να τον σταματήσω πήγα… Ξέρετε φοβήθηκα… Για την ασφάλεια των μαθητών μου… Για τη ζωή τους… Και για τη δική μου… Δεν πήγα να κάνω τον ήρωα… Αλήθεια λέω. Ποτέ μου δεν θα έβλαπτα παιδί… Έχω κι εγώ παιδιά, λυπηθείτε με… Αλλά, κοίταζε τόσο άγρια… Φαινόταν πως θα βγάλει όπλο και θα αρχίζει να ρίχνει αδιάκριτα… Το μάτι του ήταν θολό… Τα παιδιά λέγανε πως μετά την αποτυχία του στα περισσότερα τεστ και την τελευταία αποβολή είχε απειλήσει πως θα ‘μας δείξει εμάς’… Λυπηθείτε με… Εκπαιδευτικός είμαι… Δεν είμαι δολοφόνος…»

Ξυπνάω απ’ τον εφιάλτη, έντρομος και κάθιδρος… Όχι, δεν είμαι στο δικαστήριο στις ΗΠΑ, σε πολιτεία όπου ισχύει και η θανατική ποινή. Όχι, δεν δικάζομαι επειδή σκότωσα μέσα στην τάξη έναν μαθητή μου, προσπαθώντας να γλιτώσω τους άλλους. Εξάλλου, τι σχέση έχουν τα όπλα με τα σχολεία. Εκεί μόνο πνευματικά όπλα και «πολεμοφόδια» υπάρχουν… Ωστόσο, ο εφιάλτης που μου προκάλεσε η πρόσφατη ειδησεογραφία και το νέο πολύνεκρο συμβάν σε σχολείο της Φλόριντα, πέρασε… Ή μήπως όχι;

Κι αν είναι σκηνή από το κοντινό μέλλον;

Εξηγώ: Κι αν δεν είμαι εγώ στο μέλλον ο δικαζόμενος αλλά κάποιος συνάδελφος Αμερικανός εκπαιδευτικός που θα έχει πλέον άδεια οπλοφορίας, όπως προτάθηκε από κάποιους, για να γλιτώσουν τα σχολεία και τα παιδιά στις ΗΠΑ από οργισμένους ή ανισόρροπους ανθρώπους; Τι διαφορά θα έχει; Πιστεύουν πραγματικά κάποιοι άνθρωποι πώς αν οι δάσκαλοι οπλοφορούν, θα σώσουν τα νέα παιδιά από τη βία που έχει κυριεύσει τον κόσμο μας (τους;). Πλανώνται πλάνην οικτράν… Η βία έχει ριζώσει συστηματικά μέσα στο μυαλό όλων των νέων ανθρώπων σ’ όλο τον πλανήτη και είναι λοιμώδης και επιθετική ασθένεια… Κι ο δάσκαλος, ο απανταχού δάσκαλος, τα μόνα όπλα που επιτρέπεται να έχει είναι το βιβλίο, το μολύβι κι ο πίνακας (άντε, κι ο υπολογιστής στα μοντέρνα σχολεία)….

Εξάλλου, δεν φταίνε τα όπλα και οι έμποροι όπλων, δεν φταίνε οι πολιτικοί που τα επιτρέπουν, δεν φταίει κάθε κοινωνία και πολιτεία που πιστεύει πως μόνο με τα όπλα θα σωθεί… Θα λύσουμε το πρόβλημα βάζοντας “νόμιμα” όπλα μέσα στις αίθουσες; Κι αν ένας δάσκαλος δεχθεί επίθεση, βία, “μπούλινγκ” μέσα στην τάξη;… Μήπως, λέω, μήπως, σκεφτεί να χρησιμοποιήσει το όπλο του; Ντροπή μου και που το σκέφτηκα… Ευτυχώς, ζω στην Ελλάδα…

Ευτυχώς, ζω σε μια χώρα με χιλιάδες προβλήματα και απορώ πώς τη ζηλεύουν όλοι… Τι εννοώ; Οι γείτονές μας, από την Ανατολή, θέλουν εδάφη μας, ίσως και τα πετρέλαια και το φυσικό αέριό μας…(Αν έχουμε) Άλλοι γείτονές μας θέλουν να κλέψουν κομμάτια της «μακεδονικής» ιστορίας μας… Άλλοι, πλούσιοι επιχειρηματίες του φαρμακευτικού τομέα, θέλουν τα λεφτά μας, για να αγοράζουμε πανάκριβα τα φάρμακά τους, προσπαθώντας -αλήθεια ή ψέματα, δεν γνωρίζω, θα αποφανθεί η δικαιοσύνη- να διαφθείρουν πολιτικούς… Άλλοι, γύρω στα τριάντα εκατομμύρια άνθρωποι ήρθαν σ’ αυτή τη χώρα μέσα στο 2017 από κάθε γωνιά του πλανήτη… Άλλοι, από τα πιο λαμπρά πανεπιστήμια, δελεάζουν τους πιο ελπιδοφόρους Έλληνες νέους και νέες, τους προσφέρουν «γην και ύδωρ» για να τους κερδίσουν και να τους κρατήσουν κοντά τους (αυτοί οι απόφοιτοι από το δόλιο ελληνικό σχολείο) για να εξελίξουν τις επιστήμες… Και στραγγίζουν την Ελλάδα από νέο ελληνικό πνεύμα… Να μη σας κουράζω… Μας ζηλεύουν…

Ωστόσο, είναι σίγουρο πως δεν ζηλεύουν τα χρέη μας και τα προβλήματα της καθημερινότητάς μας, στην Παιδεία, στην Υγεία, στους επικίνδυνους θανατηφόρους δρόμους μας… Κι αυτό πάλι είναι θέμα οπτικής γωνίας… Γιατί, κάποιος που ενδιαφέρεται για το τι γίνεται πραγματικά στην Ελλάδα, αν παρακολουθήσει δελτία ειδήσεων, ή ανταποκρίσεις από διαφορετικά Μέσα, θα νομίζει πως κάθε μέσο μιλάει για μια διαφορετική χώρα, ανάλογα με την πολιτική, οικονομική, ακόμη και αθλητική “υποστήριξη” που προσφέρει σε κόμματα, επιχειρήσεις, ομάδες, οπαδούς…

Ευτυχώς, πάντως, ζω στην Ελλάδα! Και είμαι περήφανος για τη χώρα μου, γνωρίζοντας τα προβλήματά της και ας αγανακτώ που δεν λύνονται… Και είμαι περήφανος, γιατί η χώρα μου δεν δημιουργεί νέους πρόσφυγες -κι εμένα οι παππούδες μου όλοι ήταν πρόσφυγες- αντίθετα, προσπαθεί, παρά τη φτώχεια της να περιθάλψει τους πρόσφυγες που ζητάνε τη βοήθειά της. Στη γη του Δία, του Ξένιου! Κι ας μην έχει να προσφέρει όσα πρέπει στους πολίτες της, κι ας τους ζητάει, συχνά, παραπάνω απ’ ό,τι μπορούνε.

Δεν θα το άντεχα ποτέ να ζω σε μια χώρα που εισβάλει σε γειτονικές, βομβαρδίζει, απειλεί, καταπατά κυριαρχικά δικαιώματα στη ζωή, στην ελευθερία, στην αυτοδιάθεση… Δεν θα ήμουν καθόλου περήφανος γι’ αυτό… Και ούτε και τώρα είμαι περήφανος που ολόκληρη η διεθνής κοινότητα αφήνει χώρες με μεγάλο στρατό να κάνουν ό,τι θέλουν, να σπέρνουν θάνατο και καταστροφή, να ρίχνουν χημικά σε αμάχους και να μη δέχονται καμία επίπτωση. Βλέπετε, κάποιοι τους τα πουλάνε αυτά τα όπλα, και δεν είναι μία ή δύο, αλλά οι περισσότερες κραταιές χώρες με αναπτυγμένη βιομηχανία… Ντροπή τους! Ας είναι περήφανοι οι πολίτες τους γι’ αυτούς… Εξάλλου, όλα είναι “μπίζνες” (;)…

Εγώ πάντως δεν είμαι καθόλου περήφανος γι’ αυτούς.

Ευτυχώς, ζω στην Ελλάδα!

(Όπου και να ταξιδέψω με το νου μου στον κόσμο -μέσα απ’ τις ειδήσεις- η Ελλάδα με τονώνει, κι ας με πληγώνει…)

Ανδρέας Ανδρικόπουλος, εκπαιδευτικός (andand1371@gmail.com)