Διατροφικές διαταραχές – Βουλιμία

Στον πολιτισμό μας, στην ελληνική κουλτούρα το φαγητό δεν έχει απλά το ρόλο του «καυσίμου». Είναι σύντροφος στις χαρές, στις λύπες, στις απογοητεύσεις, στις επιβραβεύσεις! Είναι καταφύγιο και τρόπος ξεσπάσματος. Είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με κάθε εκδήλωση της ζωής μας.

Τα άτομα που πάσχουν από βουλιμία βρίσκουν μια διέξοδο αλλά και έναν τιμωρό στο φαγητό. Βουλιμία είναι η επανειλημμένη υπερβολική κατανάλωση φαγητού, κατά τη διάρκεια της οποίας το άτομο χάνει τον έλεγχο. Οι τροφές που καταναλώνονται είναι ευκολομάσητες για να καταναλώνονται γρήγορα και έχουν πολλές θερμίδες, όπως πάστες, πατάτες κλπ.  Το επεισόδιο κρατάει περίπου 2-3 ώρες. Μετά το πέρας του το άτομο νιώθει τύψεις και προσπαθεί να αναστρέψει το γεγονός. Αυτό γίνεται προκαλώντας εμετό, με τη λήψη καθαρτικών, διουρητικών, με υπερβολική νηστεία και άσκηση μέχρι το επόμενο επεισόδιο.

Και εδώ οι αριθμοί ταράζουν. Σύμφωνα με έρευνα που έγινε το 2003 από τους Hoek&Hoeken, τα περιστατικά βουλιμίας στις ηλικίες 10-39 έχουν τριπλασιαστεί τα τελευταία 20 χρόνια. Παρόλη την αύξηση των κρουσμάτων μόλις το 6% των πασχόντων υποστηρίζεται ψυχολογικά.

Ενδείξεις που φανερώνουν το πρόβλημα είναι διάβρωση των δοντιών από τους εμετούς, τραυματισμός των δαχτύλων από την προσπάθεια πρόκλησης εμετού, συχνά επεισόδια υπερφαγίας και πρήξιμο των σιελογόνων αδένων από τους συχνούς εμετούς. Συχνά ο ασθενής παθαίνει αφυδάτωση και με την πάροδο των χρόνων παρουσιάζει προβλήματα στην καρδιά, στα νεφρά και στο στομάχι. Κατάθλιψη αλλά και ανορεξία μπορούν να συνυπάρχουν με τη βουλιμία.

Η ψυχολογική πίεση είναι η συνηθέστερη αιτία που οδηγεί στη νευρογενή βουλιμία. Άγχος για την εικόνα του σώματος, χαμηλή αυτοεκτίμηση, ενοχές, άγχος για τις επαγγελματικές ή ακαδημαϊκές επιδόσεις, πίεση  στο οικογενειακό περιβάλλον και η πεποίθηση του ατόμου από παιδί ότι στο φαγητό μπορεί να βρει παρηγοριά είναι οι συνηθέστεροι λόγοι για τους οποίους κάποιος μπορεί να παρουσιάσει βουλιμικά επεισόδια.

Τα κορίτσια είναι πολύ πιο επιρρεπή στις διατροφικές διαταραχές. Τούτο συμβαίνει γιατί βάλλονται συνεχώς από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με εικόνες λιπόσαρκων μοντέλων που υποτίθεται ότι αντανακλούν την ιδανική ομορφιά. Η πίεση να ανταποκριθούν σε αυτά τα πρότυπα συχνά είναι υπερβολική. Η αντιμετώπιση που προτείνεται είναι κυρίως ψυχοθεραπεία σε κάποιες περιπτώσεις συνοδευόμενη από αντικαταθλιπτικά σκευάσματα.

Το κυριότερο όμως είναι να δούμε το σώμα σαν σύμμαχο και όχι σαν εχθρό και το φαγητό σαν απόλαυση και όχι σαν τιμωρία. Δεν είμαστε υπεύθυνοι για ότι συμβαίνει γύρω μας, δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα πάντα. Έχουμε όμως την ευθύνη του εαυτού μας που είναι ότι πιο πολύτιμο έχουμε!

Στον παρακάτω σύνδεσμο μπορείτε να βρείτε ένα δραματοποιημένο βίντεο της εκπαιδευτικής τηλεόρασης που αφορά τη νευρογενή βουλιμία.

http://www.edutv.gr/index.php/agogi-igeias-2/agogi-ygeias-voulimia

Παραθέτουμε μια μαρτυρία  μιας νέας κοπέλας που νίκησε τον εφιάλτη της βουλιμίας και επαναπροσδιόρισε τη ζωή της και τις προσωπικές της αξίες:

«Γεια σας, είμαι η Άννα και είχα γράψει πριν ένα μήνα για την εμπειρία μου. Ωστόσο θέλω να γράψω πολλά ακόμα γιατί αισθάνομαι μια μεγάλη επιθυμία να βοηθήσω όσο μπορώ αυτούς που υποφέρουν.

Πριν 12 χρόνια ξεκίνησε ο εφιάλτης μου και ήμουν στον πάτο. Τώρα είμαι σχεδόν στη κορυφή και ο λόγος που δε το έβαλα κάτω είναι η μεγάλη μου επιθυμία για ζωή, για το πιο πολύτιμο πράγμα που έχω. Διάβαζα συνέχεια και έτσι έμαθα να δαμάζω τις σκέψεις μου και να κοντρολάρω τα συναισθήματα μου.

Όσο περνάει ο καιρός συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο πως αυτή μου την εμπειρία δε θα την άλλαζα με τίποτα στον κόσμο και πραγματικά το εννοώ. Χάρη σε αυτή κοίταξα πολύ βαθιά μέσα μου και ανακάλυψα τον πραγματικό μου εαυτό που ούτε καν ήξερα. Κατάλαβα πως ήταν ένα καλό μάθημα που κρύβει μέσα του μια ευλογία. Κατάλαβα πως το ότι ασχολιόμουν με την εξωτερική μου εμφάνιση ήταν γιατί αναζητούσα την έγκριση των άλλων διαρκώς, γιατί πίστευα πως δεν είχα καμιά έμφυτη αξία και για να την αποκτήσω, έπρεπε να βελτιώνω την εξωτερική μου εμφάνιση με καταστροφικό τρόπο.

Ωστόσο οι σχέσεις μου βασίζονταν σε αυτό, με αποτέλεσμα να μην είχαν την ποιότητα που θέλω.Είχα διδαχτεί να κρύβω τα πραγματικά μου συναισθήματα γιατί νόμιζα πως ήταν απαράδεκτα. Έτσι πρόβαλα έξω έναν ψεύτικο εαυτό, έναν εαυτό που ούτε καν υπάρχει. Τώρα διαπιστώνω πως η πιο σημαντική στη ζωή μου είμαι εγώ και δεν έχω ανάγκη την έγκριση κανενός. Εξασκήθηκα στο να μη με ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων που είναι σε βάρος μου. Απλά έχουν την άποψή τους και πολύ καλά κάνουν, εγώ είμαι αυτή, ένα ανθρώπινο θείο πλάσμα, όπως όλοι μας άλλωστε. Ο καθένας μας είναι μοναδικός και ξεχωριστός και όλοι έχουμε να προσφέρουμε τα δικά μας δώρα στον πλανήτη.

Ζούμε, υπάρχουμε, αναπνέουμε και αυτό είναι όλο κι όλο που χρειαζόμαστε. Έχουμε μέσα μας ένα άπειρο βασίλειο πλούτου και δύναμης, που μπορεί να κινήσει και βουνό. Ζούμε σε μια κοινωνία που ενισχύει την εξωτερική εμφάνιση προβάλλοντας τα πρότυπα των κοκκαλιάρικων μοντέλων, που αν δεν είμαστε σαν αυτά δεν αξίζουμε. Ανοησίες είναι, μόνο για να πουλήσουν. Δεν υπάρχουν πρότυπα, είναι μόνο η γνώμη κάποιου άλλου. Το πρότυπο σου είσαι εσύ και μόνο εσύ. Γίνε ο ήρωας του εαυτού σου. Άνθρωποι στη ζωή σου θα έρχονται και θα φεύγουν διαρκώς και ο μόνος που θα μείνει θα είσαι ΕΣΥ».

http://www.eatingdisorders.gr/content/view/37/53/

Σοφία Τσεκούρα, Φιλόλογος Ειδικής Αγωγής – Ειδική Παιδαγωγός