Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος: Στην Αθήνα ξανά…

Και ξαφνικά έρχεται για μία ακόμη φορά στη ζωή του στην Αθήνα, την πόλη στην οποία γεννήθηκε, μεγάλωσε, έκανε τις πρώτες του σπουδές, πήρε τις μεγάλες αποφάσεις, έγινε κληρικός, καθηγητής και κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής της, επίσκοπος και άλλα πολλά, στο πανεπιστήμιο της οποίας ανάστησε πνευματικά αμέτρητους φοιτητές (ανάμεσά τους και τον γράφοντα). Ο λόγος, για τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο, που αυτή τη φορά ήρθε για να γίνει (προσωρινά, ευχόμαστε) ένοικος μιας ΜΕΘ, εκείνης του «Ευαγγελισμού»…

Αν δεν ήταν τα ΜΜΕ να το(ν) προβάλουν, κανείς ίσως δεν θα το μάθαινε. Δεν ξέρω αν, όπως συνηθίζουν βαρύγδουπα αυτά τα τελευταία να λένε σε ανάλογες περιπτώσεις, «παλεύει για τη ζωή του» (αυτό ο Θεός το ξέρει, ο Θεός που θα δώσει και την έκβαση)• συνήθως, πάντως, πάλευε στη ζωή του για τη ζωή των άλλων, όπως π.χ. τον Νοέμβριο του 1973, όταν, ως επίσκοπος Ανδρούσης τότε, προσπάθησε να αποτρέψει, με όποιες δυνάμεις είχε, την επίθεση αδελφού σε αδελφό – να αποτρέψει την άχαρη, χιλιοπαιγμένη από αρχαιοτάτων χρόνων, τραγωδία του ελληνικού αλληλοσπαραγμού… Δεν τα κατάφερε, γιατί άλλες άλογες «λογικές» πρυτάνευσαν τότε…

Η σχέση του Αναστάσιου με την υγεία ήταν ανέκαθεν μια σχέση… διαζυγίου! Ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1960 κόντεψε να πεθάνει από ελονοσία, που «εισέπραξε» στην αγαπημένη του ιεραποστολή στην Ουγκάντα. Φιλάσθενη η ακροβατούσα σε τεντωμένο νήμα φύση του, τον έχει ήδη οδηγήσει σήμερα αισίως στην ηλικία των 91 ετών! Να ’ταν έτσι όλοι οι φιλάσθενοι!… Ουσιαστικά, όλη του η ζωή είναι ένα θαύμα από άποψη υγείας (θα έπρεπε να έχει πεθάνει ήδη αρκετές φορές…), αλλά και το ότι βρέθηκε στη ζωή είναι κι αυτό ένα θαύμα, ένα θαύμα πίστης – ακλόνητης πίστης, μιας πίστης που μόνο μια γυναίκα που αγαπάει βαθιά τον Χριστό, το παιδί της, τη ζωή, μπορεί να έχει… Όπως είχε πει με το μειλίχιο στόμα του ο ίδιος σε ομιλία στην οποία είχα την ευλογία να είμαι παρών: «Κάποτε ήταν μια γυναίκα που έμεινε έγκυος σε προχωρημένη ηλικία. Οι γιατροί τής είπαν ότι πρέπει να διακόψει την κύηση, γιατί το παιδί θα βγει καθυστερημένο. Εκείνη δεν τους άκουσε και έκανε προσευχή. Το θαύμα έγινε: Το καθυστερημένο παιδί το έχετε μπροστά σας…».

Όταν λοιπόν όλη σου η ζωή είναι ένα θαύμα, όταν είσαι πλημμυρισμένος από φως προτού καν ανοίξεις τα φιλάσθενα μάτια σου, όταν ο ομφάλιος λώρος σου τρέφεται με αιωνιότητα, τι να φοβηθείς μετά; Ποια ασθένεια θα έχει το σθένος να σε κοιτάξει κατάματα, με κίνδυνο να τυφλωθεί η ίδια; Το πολύ-πολύ να σου αφήσει ύπουλα το σκοροφαγωμένο «επισκεπτήριό» της – αλλά μέχρι εκεί, και πολύ τής είναι… Ας το θυμόμαστε αυτό και σήμερα, που η Επιστήμη (με το Ε κεφαλαίο, όπως ο Θεός) μάς έχει ξεγράψει, έχοντας υπογράψει φαρδιά-πλατιά το χαιρέκακο πιστοποιητικό θανάτου ανθρώπων και κοινωνιών. Αν αυτό το καυχησιάρικο πιστοποιητικό δεν επικυρωθεί από τον Νικητή του θανάτου, δεν είναι τίποτε άλλο από μαραζιασμένο φύλλο ξηρανθείσης συκής που άγεται και φέρεται από τα καπρίτσια του ανέμου, ένας πτωχευμένος τίτλος σε χρηματιστήριο που κατεβάζει ρολά…

Ο Αναστάσιος, όπως πολλοί άλλοι μέχρι τώρα, έκανε στη ζωή του τη γλυκύτερη επιλογή: Διάλεξε τον Ευαγγελισμό που φέρει η μέθη της Αμπέλου του Νικητή. Ποια ΜΕΘ είναι ικανή να κόψει τον ομφάλιο λώρο που σε διασωληνώνει με αυτή τη μέθη;

Ανδρέας Μοράτος, Φιλόλογος-Θεολόγος