Αντώνης Ανδριτσάκης (1951-2022)

Ένα γνήσιο τέκνο της Μονεμβασίας δεν είναι πιά κοντά μας. Δεν περπατά τα χώματα τούτου του τόπου και δεν κοσμεί την ιστορική αυτή πόλη.

Ο Αντώνης Ανδριτσάκης έφυγε τόσο πρόωρα από κοντά μας, τόσο άδικα, προκαλώντας αβάσταχτο πόνο και θλίψη. Πόνο και θλίψη σε όλους εμάς, γιατί χάσαμε το συνάνθρωπό μας, το συντοπίτη μας και μαζί με αυτόν την ειλικρινή άποψη και σκέψη.

Θλίψη και πόνο στην οικογένεια και τους συγγενείς, γιατί έχασαν το σύζυγο, τον πατέρα, τον παππού. Και μαζί με αυτόν την καθαρη και πηγαία αγάπη και συμπαράσταση.

Ασύλληπτη παραμένει για την καθημερινή ανθρώπινη λογική το γεγονός του θανάτου, ακόμα και σαν σκέψη. Για τον άνθρωπο όμως που έχει Χριστό μέσα του, το τέλος της επίγειας ζωής είναι η αρχή μιας νέας πορείας στα μονοπάτια του Θεού. Σε αυτά τα φωτεινά μονοπάτια περπατά ο αγαπητός σε όλους μας Αντώνης, μια και στην επίγεια ζωή του υπήρξε καλός και αγαθός άνθρωπος. Υπήρξε ανθρώπινη φύση η οποία δεν έβλαψε μέσα από λόγια ή έργα το συνάνθρωπό του, κερδίζοντας με την αξία του μια θέση στην επουράνια βασιλεία.

Παράλληλα υπήρξε ενεργό και ζωντανό μέλος της κοινωνίας, με καθαρό και ειλικρινή λόγο για κάθε θέμα. Με σεβασμό και αξιοπρέπεια σε ότι έκανε και σε ότι σκεφτόταν και πάνω από όλα με απέραντη αγάπη για τη Μονεμβασία.

Αγαπητέ μας Αντώνη, έφυγες από κοντά μας αλλά θα ζεις για πάντα στις καρδιές, στη ψυχή και τη σκέψη μας. Θα είσαι εδώ να μας εμπνέεις με τη καθαρή σκέψη και την αγάπη σου για τον τόπο.

Τέλος σε αποχαιρετούμε με τα λόγια του γιού σου, ο οποίος έγραψε: «Καλό ταξίδι πατέρα και εκεί που θα πας συνέχισε να μας προσέχεις, όπως έκανες πάντα. Μόνο την αρρώστια δεν μπορώ να παλέψω άλλο μου είπες και έφυγες με ένα χαμόγελο. Μην κλαίτε μου είπες…».

Αιωνία σου η μνήμη αγαπητέ Αντώνη…