Ανατολίτικο Παζάρι. Ας μην παίζουμε το παιχνίδι τους…

Κυριαρχεί το τελευταίο χρονικό διάστημα στα ελληνικά Μέσα Ενημέρωσης η μορφή και η φωνή -πιο σωστά οι παραληρηματικές κραυγές- του προέδρου της Τουρκίας. Απ’ τη μια θα το θεωρούσε κανείς φυσιολογικό, αφού σημαντικά εθνικά θέματα είναι στο προσκήνιο, όπως η συνεχιζόμενη ένταση στο Αιγαίο, οι παράλογες και έκνομες τουρκικές παρεμποδίσεις άσκησης των δικαιωμάτων της Κύπρου να εκμεταλλευτεί τον ορυκτό της πλούτο, το ελληνο-σκοπιανό και προσφάτως, η περιπέτεια των Ελλήνων αξιωματικών στον Έβρο… Φυσιολογικό θα έλεγα πως είναι το ενδιαφέρον των Ελλήνων για τις εθνικές μας υποθέσεις, αφού δεν είμαστε μια χώρα με εφησυχασμένους πολίτες και οι συνεχιζόμενες απειλές και προκλήσεις εναντίον μας, δεν μπορούν να αφήσουν αδιάφορους τους εντός, αλλά και εκτός χώρας συμπατριώτες μας.

Για να έρθω, όμως, στο προκείμενο, αφού όλα αυτά που προανέφερα είναι γνωστά -και εκφράζοντας την ελπίδα να επιστρέψουν γρήγορα στις οικογένειές τους οι αξιωματικοί του στρατού μας- θα ήθελα να επισημάνω τι με ενοχλεί… Δεν μπορώ να καταλάβω με ποια λογική ελληνικά μέσα ενημέρωσης, προβάλλουν ως πρώτη είδηση κάθε τι που διασπείρει η τουρκική προπαγάνδα… “Εκτοξεύουν” οι Τούρκοι ένα βίντεο με τους συμπατριώτες τους που κατέφυγαν στην Ελλάδα και μέσα σε μια ώρα (και πολύ λέω) προβάλλεται ως πρώτη είδηση στα ηλεκτρονικά μέσα και στην τηλεόραση ως το πιο σημαντικό (;;;) θέμα. Εντάξει, όπως λέμε και στο μάθημα της Έκθεσης μιλώντας για τα “αστέρια της είδησης”, το πρόσφατο και το πιο νέο είναι είδηση και έχει ενδιαφέρον, αλλά να γίνουμε και φερέφωνα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής; Αυτό πάει πολύ… Έλυσε τα υπόλοιπα προβλήματά της η χώρα, δεν έχει με τι να ασχοληθεί και προβάλλεται ως σημαντικό ότι θέλει η τουρκική προπαγάνδα; Έπαψαν τα προβλήματα στην Υγεία, στην Εκπαίδευση, στην Οικονομία, λύθηκαν όλα τα προβλήματα των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των αγροτών, των ναυτικών, των εμπόρων και το πρώτο θέμα που μας αφορά είναι το ποιο βίντεο “παίζει” στα τουρκικά και διεθνή μέσα για να το προβάλλουμε πρώτοι; ΕΛΕΟΣ. Εκτός κι αν κάποια μέσα νομίζουν έτσι, ότι κάνουν αντιπολίτευση… Βλάπτουν τη χώρα και το ηθικό των Ελλήνων. Ας το καταλάβουν ότι δεν είναι τουρκικά, αλλά ελληνικά μέσα ενημέρωσης. Άλλο η ελευθερία του Τύπου και της έκφρασης κι άλλο η άκριτη προβολή κάθε προπαγάνδας.

Θέλω να πιστεύω πως δεν υπάρχει οποιοδήποτε οικονομικό όφελος από αυτή την ακατανόητη επιλογή. Δυστυχώς, όμως, τείνω να καταλήξω στο συμπέρασμα πως οι “φίλοι και σύμμαχοι” Τούρκοι είναι πολύ εξυπνότεροι από εμάς, κι ας αυτοεπαινούμαστε και επαιρόμαστε για την ευφυΐα μας και τα κατορθώματα των προγόνων μας, θεωρώντας τους εξ ανατολών γείτονές μας “μπουνταλάδες”.

Δέχομαι οποιαδήποτε αντίρρηση στην παραπάνω κρίση μου, αλλά για να προλάβω αντιδράσεις, εξηγούμαι. Θα ήθελα μάλιστα να χρησιμοποιήσω ένα ιστορικό παράδειγμα. Έχω την εντύπωση πως η σύγχρονη Τουρκία εκμεταλλευόμενη την σημαντική γεωστρατηγική της θέση, τον πληθυσμό της και τον αρκετά μεγάλο στρατό της, είτε μας αρέσει είτε όχι, χειρίζεται με τον καλύτερο διπλωματικό τρόπο ακόμη και τις υπερδυνάμεις. Καταφέρνει και χειραγωγεί ακόμη και τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Ρωσία, την Αγγλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία… Πώς; Μα με το να επιδιώκει ταυτόχρονα να έχει ανοικτά μέτωπα παντού. Κι αν οξυνθεί η ένταση με τη μία πλευρά, με ανατολίτικη δεξιοτεχνία στρέφεται προς την άλλη πλευρά, προς άλλους ισχυρούς “φίλους”, που σπεύδουν να της κάνουν το χατίρι, μην τη χάσουν από φίλη και σύμμαχο.

Η όλη στάση αποπνέει οσμή ανατολίτικου παζαριού… Δυστυχώς, αυτό θυμίζει τη στάση του Μουσταφά Κεμάλ πριν από εκατό περίπου χρόνια, όταν κατάφερε να “παίξει” το χαρτί της προσέγγισης με τη νεαρή τότε Σοβιετική Ένωση (βλέπε “Συνθήκη της Μόσχας, Μάρτης 1921”) και από το φόβο των δυτικών δυνάμεων, μην τυχόν επικρατήσει ο κομουνισμός στην Τουρκία και χάσουν το δρόμο προς τα πετρέλαια και τις ενεργειακές πηγές της Μέσης Ανατολής. Έτσι, οι πρώην σύμμαχοι της Ελλάδας -άλλοι φανερά, άλλοι ύπουλα- την πούλησαν, μας πούλησαν… Και ήρθε η Μικρασιατική Καταστροφή, χωρίς να λείπουν, βέβαια, και ελληνικές ευθύνες, για την τραγωδία αυτή του ελληνισμού. Σε σχολικό βιβλίο, μάλιστα, η προσέγγιση του Κεμάλ προς τους Ρώσους και η συμφωνία που πέτυχε αναφέρεται ως η “ταφόπλακα” που σφράγισε την τύχη του ποντιακού ξεριζωμού το 1922.

Έτσι και σήμερα, δυστυχώς, φοβάμαι πως η τουρκική εξωτερική πολιτική “λύνει και δένει” κaι εμείς βαυκαλιζόμαστε με την ιδέα πως είμαστε χώρα της Δύσης, του ΝΑΤΟ, τη Ευρωπαϊκής Ένωσης και πως θα μας προστατεύσουν οι ισχυροί φίλοι μας…

Πριν από πολλά χρόνια, όταν ήμουν μαθητής και διάβαζα κι εγώ για τις εισαγωγικές εξετάσεις, είχα αποστηθίσει ένα κομμάτι της ύλης της ιστορίας, που τελικά όμως μου έγινε γνώση με το πέρασμα των χρόνων και προσπαθώ να το μεταφέρω και στους μαθητές μου. Στη διπλωματία, στις εξωτερικές σχέσεις των χωρών, φιλίες και συμμαχίες και περισσότερο συναισθηματισμοί δεν χωρούν. Όταν τα συμφέροντα, οικονομικά, γεωστρατηγικά, πολεμικά, επιτάσσουν, οι φιλίες και οι συμμαχίες εξανεμίζονται… Γι’ αυτό ας προσέχουμε τους εχθρούς, μα πιο πολύ ας φυλαγόμαστε από τους φίλους μας… Μη τυχόν γίνουν φίλοι και συμπαραστάτες των “φίλων και συμμάχων” μας, εξ ανατολών…

Κι όσο για μας, τους πολλούς που αγαπάμε την Ελλάδα αδόλως, νομίζω πως είναι αναγκαίο και επίκαιρο λόγω της προσέγγισης της επετείου του Εθνικού μας Ξεσηκωμού και της 25ης του Μάρτη, να θυμηθούμε τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, ο οποίος είχε αντιληφθεί πως δεν θα έπρεπε να περιμένουμε βοήθεια από τους ξένους για να ξεκινήσουμε τον αγώνα για την ανεξαρτησία μας και ότι μόνοι μας έπρεπε να αποτινάξουμε τον ξένο δυσβάστακτο ζυγό, μιας και οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής κοίταζαν η κάθε μια τα συμφέροντά τους. Και μας βοήθησαν, βέβαια, αναντίρρητα, μα μόνο όταν τα συμφέροντά τους τύχαινε πρόσκαιρα να συμπίπτουν με τα δικά μας.

Ας είμαστε λοιπόν επιφυλακτικοί: προς Θεού, να μη μείνουμε χωρίς συμμάχους, αλλά πρέπει να έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα. Και κυρίως να αφήσουμε τις έριδες για μικρά πράγματα, ομονοώντας μπροστά στα μεγάλα, τα εθνικά, τα ελληνικά…

Ανδρέας Ανδρικόπουλος, εκπαιδευτικός (andand1371@gmail.com)