Άδικο το «Συμμετέχειν»
Γράφει ο Γιώργος Κιοσές

Πολλές φορές στην προσπάθεια ενός κράτους να εξοικονομήσει πόρους και να ορθολογικοποιήσει το ισοζύγιο πληρωμών – εισπράξεων,κάτι το οποίο γίνεται συχνά τα τελευταία χρόνια, αποστρέφει το βλέμμα του από την ανθρώπινη υγεία, από την ανίατη ασθένεια και κυρίως από την ανθρώπινη δυστυχία.

Διότι, παρ’ όλες τις κοινωνικές υποδομές, οι οποίες  αν και υπάρχουν, δεν επαρκούν για την ανακούφιση των ασθενών και των οικογενειών τους- χρειάζεται να σκύψουμε όλοι στο πρόβλημα που βιώνουν οι ασθενείς με ανίατες ασθένειες ώστε να βρεθεί και γι’ αυτούς τους ανθρώπους το πλαίσιο εκείνο που θα τους περιβάλλει με στοργή και θα τους βοηθήσει όχι μόνο να αντέξουν τα προβλήματα που τους προκαλεί η ασθένειά τους αλλά και να τα ξεπεράσουν στο βαθμό που είναι εφικτό και να καταφέρουν να ζήσουν αξιοπρεπώς.

Κάτι τέτοιο ωστόσο σήμερα δεν το βλέπουμε να συμβαίνει. Αντίθετα, τα μέτρα που υιοθετήθηκαν τα τελευταία χρόνια για τη φαρμακευτική περίθαλψη, όπως αυτό της μετάταξης των συμμετοχών από το 0% στο 10% ή στο 25%,  της καθιέρωσης του ενός ευρώ ανά συνταγή και της διαφοράς λιανικής– ασφαλιστικής τιμής οδήγησαν προς την αντίθετη κατεύθυνση, αυτήν της αποστροφής του βλέμματος και του ενδιαφέροντός μας από την αφόρητη έως μη ανεκτή επιβίωση των ασθενών συνανθρώπων μας.

Θα αναφερθώ ειδικά σε τρεις ιδιαίτερα ευάλωτες ομάδες ασθενών:

1) Στους ασθενείς με καρκίνο

2) Στους  ασθενείς με νόσο Alzheimer και

3) Στους ασθενείς με ψυχική νόσο

Ας εξετάσουμε μία – μία περίπτωση αναλυτικά.

1) Οι ασθενείς με καρκίνο έχουν μηδενική συμμετοχή για τη νόσο τους. Όμως εάν επιλέξουν κάποιο φάρμακο στο οποίο υπάρχει γενόσημο φάρμακο αναγκάζονται να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για την πληρωμή της διαφοράς τιμής πρωτότυπου και γενόσημου φαρμάκου. Επίσης τα φάρμακα απότοκων νόσων χορηγούνται με συμμετοχή 25%.

2) Οι ασθενείς με νόσο Alzheimer προμηθεύονται τα φάρμακα της νόσου τους –και μόνο αυτά– με συμμετοχή 10%. Τα υπόλοιπα φάρμακα τα οποία χορηγούνται για την αντιμετώπιση συχνών παρενεργειών της νόσου όπως είναι η κατάθλιψη ή η αϋπνία, χορηγούνται με συμμετοχή 25%.

3) Οι ασθενείς με ψυχικές νόσους πληρώνουν κάποια φάρμακα χωρίς συμμετοχή, ωστόσο για ορισμένα άλλα φάρμακα, ακόμη και για τις νόσους τους, επιβαρύνονται με συμμετοχή 25%.

Τι προτείνεται ανά περίπτωση

Επειδή οι καρκινοπαθείς βιώνουν πέραν της ψυχολογικής πίεσης για την ασθένειά τους επιπλέον πίεση για το γεγονός ότι στη συντριπτική πλειοψηφία τους βρίσκονται αντιμέτωποι και με αυξημένες οικονομικές επιβαρύνσεις θα πρέπει από πλευράς πολιτείας να θεσπισθεί μηδενική συμμετοχή για τα φάρμακα που πρέπει να λαμβάνουν για όλες τις παθήσεις τους. Παράλληλα θα πρέπει να πληρώνεται, όπου είναι αναγκαίο, όλη η διαφορά λιανικής -ασφαλιστικής τιμής, όταν έχει ξεκινήσει η θεραπεία με πρωτότυπα φάρμακα λόγω της ιδιαίτερης ψυχολογικής επιβάρυνσης των ασθενών αυτών αλλά και της ιδιαίτερης εξάρτησής τους από το φάρμακό τους που τους κάνει πολύ δύσπιστους σε οποιαδήποτε αλλαγή και αυξάνει το ιδιαίτερα επιβαρυντικό για τέτοιες καταστάσεις άγχος τους.

Οι ασθενείς με νόσο Alzheimer εκτός του κόστους για τα φάρμακά τους έχουν να αντιμετωπίσουν και το κόστος για την εξυπηρέτηση των ιδιαίτερων προβλημάτων φροντίδας και περιποίησης που έχουν ανάγκη και τα οποία επιδεινώνονται με το πέρασμα των χρόνων. Επίσης έχουν αποκτήσει ευαισθησία σε άλλες νόσους, η οποία ευαισθησία οφείλεται στη μειωμένη ανθεκτικότητά τους σε εξωγενείς παράγοντες. Γι’ αυτούς τους λόγους είναι απαραίτητη η θέσπιση μηδενικής συμμετοχής σε όλο το φάσμα των ασθενειών που αφορούν τους ασθενείς με νόσο Alzheimer, χωρίς να είναι απαραίτητο η κάλυψη της διαφοράς λιανικής με ασφαλιστικής τιμής.

Οι ασθενείς με ψυχικά νοσήματα μπορούν να χωριστούν σε διάφορες κατηγορίες. Η επιβάρυνση στους οργανισμούς αυτών των ασθενών αλλά και οι εξωτερικές τους αντιδράσεις είναι διαφορετικές η μία από την άλλη. Χρειάζεται δε ιδιαίτερη αντιμετώπιση σε κάποιες από αυτές και οι οδηγίες των ψυχιάτρων για την καλύτερη συμπεριφορά των ατόμων έχουν ιδιαίτερο κόστος φροντίδας και περιποίησης. Χρειάζεται λοιπόν για ορισμένες κατηγορίες ασθενών η πλήρη κάλυψη όλης της συμμετοχής αλλά και της διαφοράς λιανικής – ασφαλιστικής τιμής από τον ασφαλιστικό φορέα. Σε άλλες περιπτώσεις ασθενών με ψυχικές νόσους η συμμετοχή μπορεί να διαφοροποιηθεί όσο και η κάλυψη της διαφοράς λιανικής – ασφαλιστικής τιμής.

Συμπέρασμα

Οι παραπάνω αναφερόμενες ασθένειες είναι απαραίτητο να καλύπτονται συνολικά από τον φαρμακευτικό προϋπολογισμό των ταμείων στο 100% εκτός ορισμένων περιπτώσεων ψυχικών ασθενειών. Αυτό μπορεί να γίνει με απόφαση να καλύπτουν τα ασφαλιστικά ταμεία τους ασθενείς βάσει της νόσου που βιώνουν καθώς και των αποτόκων νόσων και όχι απλά να καλύπτουν φάρμακα των συγκεκριμένων νόσων. Είναι το λιγότερο που μπορεί η κοινωνική μέριμνα να πράξει γι΄ αυτούς τους ασθενείς με τα πολλά προβλήματα.

 

Γιώργος Κιοσές, Φαρμακοποιός – Συγγραφέας